Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Τετάρτη 6-2-08

Τετάρτη 6-02-08
*
* * Η σκέψη σκαρφαλώνει κ' αυτή σε δυο λέξεις...κουρνιάζει ώρες εκεί...
Μια ασημόσκονη σταγόνα τρεμουλιάζει , αστράφτει... και μέσα της εσύ...σταγόνα
που σκάβει το μάγουλο...

Όλα γύρω μονιάζουν ήρεμα... Όλα σήμερα είναι ήρεμα, μία συνηθισμένη μέρα που έκανε το ντεμπούτο της με λίγη βροχή ίσα- ίσα για να σκορπίσει παντού χιλιάδες γυάλινες χάντρες από το φόρεμα της να τραβήξει την προσοχή όλων. Nα τη τώρα, έχοντας καταφέρει και αυτό το καπρίτσιο της, να μας χαμογελάει, με έναν ήλιο νυσταγμένο ακόμα καθώς είναι πρωί.. * Και όλος ο κόσμος μες τον πανικό, λίγη βροχούλα έπεσε και κίνηση τεράστια δημιουργήθηκε.. ο ύπνος έγινε βαρύς.. θηλιά το μαξιλάρι πως να σηκωθείς από τέτοια παγίδα.. έκανα να χαμογελάσω μα μάταια.. με φοβίζει η σημερινή μέρα με στεναχωρεί .. και αφέθηκα να χαζεύω τις χάντρες της μέρας.. με πόση ευχαρίστηση της έριχνε και με τι χορό της σκόρπιζε τριγύρω.. άραγε να ‘τανε κάποιο βαλς ή κάποια στενάχωρη ρούμπα..
*
Φαντάστηκα την "μέρα" στην μορφή μιας ντάμας.. μιας ντάμας μελαγχολικής με σώμα λυγερό και πόδια όλο χάρη, βήματα συγχρονισμένα να κάνει σε μορφή τετραγώνου, δύο πίσω - δύο μπροστά και ύστερα η στροφή. Να λυγίσει το κορμί περνώντας κάτω από το χέρι του καβαλιέρου της σε μια στροφή όλο χάρη όλο πάθος.. κρυφό πάθος.. Σε μία δόση έρωτα.. αν όχι έρωτα, λαγνείας σίγουρα.. Η μία στροφή να φέρνει την άλλη με τον ίδιο ρυθμό, με το ίδιο λάγνο βλέμμα, με το ίδιο κρυφό πάθος και ύστερα πάλι το βλέμμα το θλιμμένο και το κορμί να φυλακίζονται στην αγκαλιά του καβαλιέρου, εκείνος να της προστάζει να την κατευθύνει στα επόμενα βήματα..
Η ντάμα να 'ναι άραγε η "μέρα" και ο καβαλιέρος η "ζωή" μας.. εκείνη μας κατευθύνει κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα Συνεχίζουμε τα βήματα δύο πίσω.. δύο μπροστά και ύστερα η στροφή σε αυτή τη σημερινή μελαγχολική ρούμπα.. και εγώ να πρέπει να συνηθίσω ότι έχασα την γιαγιά μου και ότι σήμερα δεν θα έχει ούτε τόπο να αναπαυτεί.. τόπο όπου θα μπορώ να της μιλάω, να κάθομαι για να αγναντεύουμε μαζί τον ουρανό.. Δεν ξέρω αν είμαι χειρότερη ή καλύτερη που δεν μιλάω και σωπαίνω.. μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.. λικνίζομαι μέσα σε τόσα συναισθήματα και τόσες γυάλινες χάντρες που και να φωνάξω κανένας δεν θα με ακούσει.
Όλοι κοιτάνε το χορό, κανείς δεν κοιτάει μέσα στα μάτια της ντάμας.. Και η ντάμα δείχνει με τα χέρια της αγγίζει τον αέρα τον χαϊδεύει, μακάρι να χάιδευε και την ψυχή της γιαγιά μου.. Από σήμερα στην θέση της θα υπάρχει κενό.. το καντήλι δεν θα το ξανά ανάψω και θλίβομαι πολύ γι αυτό.. την εικόνα της δεν θα την ξανά χαϊδέψω..
είμαι χαζή το ξέρω.. αρνούμαι να παραδεχτώ ότι έχει φύγει... συγχωρέστε με.. λέω να σωπάσω λιγάκι..
( Οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του Καβάφη Χρυσοπράσινη σιωπή)

2 σχόλια:

iLiAs είπε...

..δεν χρειάζεται ν' απολογείσαι για τίποτα Ειρήνη.
..απλά να θυμάσαι, ότι καποια στιγμή, το βλέμμα πρέπει να κοιτάξει πάλι μπροστά, να κάνει βήματα που οδηγούν σε νεες κατευθύνσεις..
Να είσαι καλά, όμορφο weekend να εχεις :)

Roadartist είπε...

Να είσαι καλά..
Σου αφηνω ενα χαμογελο :)