Ένα μονάχα ονειρεύτηκα από τη μέρα που η θάλασσα με έριξε στη στεριά. Να ‘χα φτερά να πέταγα! Ήταν κι εκείνα τα γλαρόπουλα, που άλλο δεν είχαν κατά νου, παρά μόνο να ανοιγοκλείνουν με χίλιους κι άλλους τόσους τρόπους τα φτερά τους. Να πηγαίνουν και να ‘ρχονται. Να κόβουν στα δυο τα σύννεφα και σ’ άλλα δυο τον αφρό. Να βυθίζονται μια στο γαλάζιο τ’ ουρανού και μια στης θάλασσας.
Στ’ ουρανού!
Στης θάλασσας!
Στ’ ουρανού!
Στης θάλασσας!
Να πηγαίνουν και να φέρνουν μυστικά σ’ εκείνον και σ’ εκείνη. Βουτούσαν τα ακροφτέρουγα στο κόκκινο της Δύσης, στο χρυσαφί και στο μαβί. Μετά την βροχή τίναζαν τα φτερά τους και ντύνονταν το ουράνιο τόξο. Πήγαιναν κι έρχονταν σε ταξίδι αέναο, κι εγώ τα ζήλευα να κρύβονται πότε στα σύννεφα και πότε στην αφροσκέπαστη αγκαλιά της θάλασσας.
Μετρούσα τις βουτιές, τις μοίρες κλήσης, την ταχύτητα, την ένταση του ήχου που άφηναν πίσω στο πέταγμά τους. Θυμάμαι πόσο τρόμαξα την πρώτη φορά που είδα τις σκιές τους να πέφτουν με δύναμη στα βράχια. Και πάλι να σηκώνονται ψηλά αλώβητες, πεισματικά πιστές στα είδωλα τους.
Τα βράδια που ολομόναχο μετρούσα τα αστέρια κι ακολουθούσε η ματιά μου τους αποστάτες να γλιστρούν στη γη, ψιθύριζα πάντα την ίδια ευχή: «Να πέταγα έστω για μια φορά!» Λένε πως κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί, και ότι κι αν πεις πραγματοποιείται. Δεν ξέρω πότε, πως και γιατί συμβαίνει αυτό, μα συμβαίνει. Να όπως εκείνο το ξημέρωμα Σαββάτου στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας. Ήμουνα γαντζωμένο στο τιμόνι μιας μηχανής που βάλθηκε λες να ξεπεράσει τον άνεμο. Και τον ξεπέρασε! Μαζί της κι εγώ. Γαντζωμένο μ’ ένα λεπτό κορδόνι στην άκρη του τιμονιού ένιωθα να πετώ. Και τότε ακούστηκε εκείνος ο θόρυβος που μου ‘κοψε την ανάσα. Μαζί της κόπηκε κι εκείνη η κλωστή. Με μιας βρέθηκα να στροβιλίζομαι ψηλά. Θυμήθηκα τα κόλπα των πουλιών και βάλθηκα να δοκιμάζω τεχνικές και πετάγματα. Τόσες μοίρες δεξιά, μία πάνω, τώρα αριστερά… Έψαξα για τα γλαρόπουλα. Είχαν αποτραβηχτεί κι έμοιαζαν να κοιτούν εκεί που εγώ δεν ήμουν. Ύστερα αναζήτησα την σκιά μου. Την είδα να κάνει κύκλους πάνω στην άσφαλτο κι ούτε που νοιαζόταν για μένα.
Στ’ ουρανού!
Στης θάλασσας!
Στ’ ουρανού!
Στης θάλασσας!
Να πηγαίνουν και να φέρνουν μυστικά σ’ εκείνον και σ’ εκείνη. Βουτούσαν τα ακροφτέρουγα στο κόκκινο της Δύσης, στο χρυσαφί και στο μαβί. Μετά την βροχή τίναζαν τα φτερά τους και ντύνονταν το ουράνιο τόξο. Πήγαιναν κι έρχονταν σε ταξίδι αέναο, κι εγώ τα ζήλευα να κρύβονται πότε στα σύννεφα και πότε στην αφροσκέπαστη αγκαλιά της θάλασσας.
Μετρούσα τις βουτιές, τις μοίρες κλήσης, την ταχύτητα, την ένταση του ήχου που άφηναν πίσω στο πέταγμά τους. Θυμάμαι πόσο τρόμαξα την πρώτη φορά που είδα τις σκιές τους να πέφτουν με δύναμη στα βράχια. Και πάλι να σηκώνονται ψηλά αλώβητες, πεισματικά πιστές στα είδωλα τους.
Τα βράδια που ολομόναχο μετρούσα τα αστέρια κι ακολουθούσε η ματιά μου τους αποστάτες να γλιστρούν στη γη, ψιθύριζα πάντα την ίδια ευχή: «Να πέταγα έστω για μια φορά!» Λένε πως κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί, και ότι κι αν πεις πραγματοποιείται. Δεν ξέρω πότε, πως και γιατί συμβαίνει αυτό, μα συμβαίνει. Να όπως εκείνο το ξημέρωμα Σαββάτου στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας. Ήμουνα γαντζωμένο στο τιμόνι μιας μηχανής που βάλθηκε λες να ξεπεράσει τον άνεμο. Και τον ξεπέρασε! Μαζί της κι εγώ. Γαντζωμένο μ’ ένα λεπτό κορδόνι στην άκρη του τιμονιού ένιωθα να πετώ. Και τότε ακούστηκε εκείνος ο θόρυβος που μου ‘κοψε την ανάσα. Μαζί της κόπηκε κι εκείνη η κλωστή. Με μιας βρέθηκα να στροβιλίζομαι ψηλά. Θυμήθηκα τα κόλπα των πουλιών και βάλθηκα να δοκιμάζω τεχνικές και πετάγματα. Τόσες μοίρες δεξιά, μία πάνω, τώρα αριστερά… Έψαξα για τα γλαρόπουλα. Είχαν αποτραβηχτεί κι έμοιαζαν να κοιτούν εκεί που εγώ δεν ήμουν. Ύστερα αναζήτησα την σκιά μου. Την είδα να κάνει κύκλους πάνω στην άσφαλτο κι ούτε που νοιαζόταν για μένα.
(Απόσπασμα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου