Περισυλλογή σκέψεων..

Μετά από πρόσκληση ενός φίλου για ταινία με συνοδεία πίτσας (και πως να αντισταθώ), βρεθηκαμε να κουβεντιάζουμε ώς αργα.. και τελειωμό δεν είχε.. την ταινία την αφήσαμε για άλλη φορά.

Καθώς πήρα τον δρόμο του γυρισμού..αποδέχτηκα πως όλοι οι άνθρωποι τα ίδια προβλήματα έχουμε. Για τους ίδιους λόγους πονάμε. Και περίπου με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε τα άτομα που αγαπάμε και νοιαζόμαστε.. Συνήθως η απόρριψη είναι που μας τρελαίνει , ενώ έχουμε κάνει τόσα για τον άλλον, έχουμε περάσει δια πυρός και σιδήρου για λογαριασμό του. Χωρίς να μας το ζητήσει, απλά γιατί τον αγαπάμε και τον νοιαζόμαστε. Και δεν θέλουμε να βλέπουμε δάκρυα στα μάτια του. Θέλουμε πάντα τα δυο μάτια που αντικρύζουμε να ακτινοβολούν από χαρά..να λάμπουν στο σκοτάδι. Η φωνή από το στόμα να βγαίνει κεφάτη, γεμάτη διάθεση. Επειδή θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο του όμορφο , αγγελικά φτιαγμένο, να μην υπάρχουν σκιές και ίχνη κακοκαιρίας.. Και αν μας το ζητήσει, ή μάλλον έστω και αν το σκεφτεί μονάχα, να νοιώθουμε ότι έχουμε να δώσουμε και άλλα για χάρη του, ότι τόσο καιρό δώσαμε τόσα λίγα και αξίζει περισσότερα ο άνθρωπός μας.
Να συγχωρούμε τα λάθη του και να τον δικαιολογούμε ότι τα κάνει όλα επειδή χρειάζεται αγάπη, φροντίδα την οποία δεν του την δώσανε ποτέ, επειδή φέρεται σαν μικρό παιδάκι εύθραστο..που κάνει νάζια για να τραβήξει την προσοχή μας..

Έτσι λέγαμε όλοι μας στην αρχή. Όλα αυτά προβάλαμε σαν δικαιολογίες. Στάχτη στα μάτια που την βάζαμε εμείς οι ίδιοι για να μπορούμε να ονειρευόμαστε. Χιλιόμετρα διανύαμε μόνο και μόνο για μία καληνύχτα του.
Το όνειρο τελείωνε και αντί να μας τρομάζει αυτό, λέγαμε ας το ζήσουμε ένα ακόμα δευτερόλεπτο. Και το όνειρο τελείωνε μαζί και το οξυγόνο μας, ο σκοπός ζωής μας..
Μέχρι που άφησε συντρίμμια.

Και μετά τι ο άνθρωπος που νοιαζόμασταν, θα δίναμε και τη ζωή μας γι' αυτόν. Ξαφνικά κορέστηκε με όλη αυτήν την αγάπη και έστρεψε το προσωπό του αλλού. Όλα τα όνειρα μου τα είχα σχεδιάσει με κείνην μου είπε κατά λέξη, και η κουβέντα του με χτύπησε στην καρδιά..
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεκολλήσω ..σκέφτηκα εγώ.. είναι κόλλημα εγκεφαλικό πιο πολυ είπε εκείνος. Θα ηρεμήσω αν μάθω ότι είναι κάπου αλλού αυτό τον καιρό με κάποιον άλλον, θα είναι το τελειωτικό χτύπημα μου είπε. Θα προχωρήσω μπροστά σκέφτηκα και εγώ.. Τα ίδια σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο εκφραζόμασταν. Τα ίδια πράγματα θέλαμε να εξομολογηθούμε, μόνο που τα νοιώθαμε για διαφορετικά πρόσωπα.
Πως γίνεται ο κόσμος να σκέφτεται τόσο όμοια πράγματα και να κυριαρχεί τόση μοναξιά.. απομόνωση.. ανασφάλεια.. Πως γίνεται να σου λέω τα ίδια πράγματα που σκέφτεσαι και εσύ, που έχεις ανάγκη και να μην μπορείς να με καταλάβεις;Να μην μπορείς καν να τα ακούσεις. Μήπως δεν στα φώναξα δυνατά; Να δίνεις απλόχερα στον άλλο, τον κόσμο όλο στα χέρια του και να μην μπορεί να τον πιάσει. Να μην μπορείς να βρεις τι ζητάς μέσα σε τόσα εκατομύρια ανθρώπους; Να μην μπορείς να ολοκληρώσεις αυτό που νοιώθεις;;
Άραγε υπάρχει και διαφορετικός τρόπος να δείξεις την αγάπη σήμερα στον άλλον; Και πως το καταλαβαίνουμε; Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να νοιώθει πλήρης και με ποιον τρόπο πρέπει να του το δώσουμε για να το καταλάβει;;

Ερωτήματα άπειρα.. Καλή σου νύχτα..