Το όνειρο δεν έχει τέλος

Διάβαζα το μπλογκ ενός φίλου σήμερα.. (Φίλος και ας μην τον γνωρίζω, και ας μην τον έχω δει ποτέ μου.. Φίλος, γιατί μόνο φίλος μπορεί να είναι για να μοιάζουν τόσο πολύ οι σκέψεις μας.)

Αυτά που γράφει, βρίσκονται διάχυτα μέσα στο ημερολογιό μου,
μέσα στο κινητό και σε δεκάδες χαρτάκια που σημειώνω σκέψεις και όνειρα
για να μην ξεχάσω.

Είμαι 23 τώρα και ευχαριστώ το Θεό για τα εμπόδια που δέχτηκα ως τώρα στη ζωή μου. Έγινα αυτό που είμαι τώρα. Ένας άνθρωπος που πάντα ζούσε τη ζωή του πάνω στο ξυράφι. Πάντα είχα πάθος κοντά μου.
Ναι, ΑΓΑΠΑΩ και αγαπήθηκα πάρα πολύ!!
Είχα σχέσεις και φιλίες που θα ζήλευε ο καθένας... Διορατικούς ανθρώπους..
από την πολλή μας αγάπη καταλαβαίναμε τι χρειαζόταν ο άνθρωπός μας.

Είχα ένα κολλητάρι, διαμάντι πραγματικό, "καλή σου ώρα Ελενάκι όπου και να είσαι.."
Ακόμα μερικές φορές περνάω τα βράδια της Παρασκευής από το γνωστό μας στέκι και κοιτάω να σε βρώ στο μπαρ να με περιμένεις.
«Δυο παγωμένες μπύρες παρακαλώ.», και ύστερα απόλυτη προσοχή στη ζωή μας και στα ονειρά μας.
Δεν υπήρχε έξω κόσμος, δεν υπήρχε τίποτα άλλο, παρά μονάχα εσύ και εγώ.

Τα μάτια της γυάλιζαν μόλις εμφανιζόμουν μπροστά στην παρέα.
Ήξερε κάθε έκφραση μου, ήξερε ότι ποτέ δεν καθόμουν ήσυχη σε μια πλευρά.
Μαζί αγαπήσαμε, μαζί κάναμε τις πρώτες μας σχέσεις.
Μαζί κάναμε διακοπές. Μαζί τις πρώτες μας βόλτες με το μηχανάκι.
Καημενούλα τι τούμπες είχες φάει μαζί μου;, το θυμάμαι και γελάω.
Σηκώναμε το μηχανάκι από κάτω και μετά γελάγαμε για ώρες, όπως τότε που είχαμε πέσει στη λάσπη,
μας κοίταγε ο κόσμος καλά καλά.

Αχ, ρε Ελενάκι αλήθεια όπου και να έχω πάει πάντα θα υπάρχει κάτι που θα κάνω, και πιάνω τον εαυτό μου να σε ψάχνει παραδίπλα να σε δει να γελάς..
Μεγαλώσαμε μικρή μου, και σε άφησα πίσω.
Μα όχι στην καρδιά μου, το ξέρεις αυτό.
Ακόμα, ξέρεις, σε βλέπω στα ονειρά μου και ξέρω αν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου.
Αν έχεις στεναχώριες, ή κάτι σε απασχολεί.
Όπως τότε. Όπως πάντα.

Σε άφησα πίσω όπως άφησα και τον Γιώργο, την πρώτη μου σχέση!
Μια ολόκληρη ζωή, πόσα χρόνια μαζί;
Παιδάκι ήμουν όταν τον γνώρισα.
Από τότε είχα μανία να γράφω.. να γράφω για ώρες λόγια αγάπης.
Πόσα γράμματα του είχα στείλει, πόσα του είχα αφήσει στην αυλή του.

Και από σένα "άλλο μισό" ακόμα ψάχνω σημείωμα πάνω στο σκουτεράκι να λέει την ώρα για τον καφέ μας και ότι μ' αγαπάς. Αλήθεια με αγαπάς ακόμα;
Έγω Ναι! Πάντα!

Γλυκέ μου Γιώργο αν δεν είχα ζήσει τόσα χρόνια μαζί σου ποιος ξέρει τι θα ήμουνα τώρα.
Πως μπορώ και συνεχίζω μπροστά; Πως σε άφησα πίσω;΄Εσένα, την κ. Λίτσα, την μικρή μου Νεφέλη,
την Ελένη μου..

Μα όλα αλλάζουν λέω στην ψυχή μου να παρηγορηθεί.
Και εσύ καρδιά μου θέλεις να ζήσεις, σκέφτομαι.
Από μικρή ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και να πραγματοποιήσω ότι είχα ονειρευτεί.
Δεν είχα προγραμματίσει όμως ότι κάθε άνθρωπος
έχει τα δικά του όνειρα και δεν μπορεί να ακολουθεί μόνο εμένα και τα νάζια μου..

Νάζια κάνω και τώρα, να μωρέ.. μου λείψατε.Έκανα τόσα, έφτιαξα τόσα στη ζωή μου, μόνο που τώρα δεν έχω κανέναν σας να τα πω..
Κανέναν σας να χαθώ στην αγκαλιά του.

Κοιτάω στον καθρέφτη μου, όμορφη γυναίκα έγινα.
Μόνο που εγώ θα 'θελα να είμαι εκείνο το παιδί τότε,
εκείνο το αγρίμι που βλέπω στις φωτογραφίες που φυλάω.
Μικρή μου πάντα μας άρεσε να βγάζουμε φωτογραφίες να κλέβουμε
στιγμές από το χρόνο μας.

εκείνο το αγρίμι θα ΄θελα να είμαι..