Στα όνειρα των ανθρώπων που γαντζώθηκαν στην ουρά του τελευταίου για απόψε αστεριού. Κι όσα δεν πρόλαβαν, πιάστηκαν στην παγίδα της Μέρας. Μερικά κρύφτηκαν μέσα στα μαξιλάρια, με την ελπίδα να συναντηθούν με τους ανθρώπους ξανά στα μονοπάτια του ύπνου...
Ο Πέτρος πάνω στη μηχανή ξεχνούσε την ηλικία του. Ήταν ένα παιδί. Μόνο αυτό ήξερε. Έγερνε το κορμί του δεξιά και αριστερά και τρελαινόταν όταν ο δρόμος είχε στροφές, στροφές, στροφές…
Ο Πέτρος πάνω στη μηχανή ξεχνούσε την ηλικία του. Ήταν ένα παιδί. Μόνο αυτό ήξερε. Έγερνε το κορμί του δεξιά και αριστερά και τρελαινόταν όταν ο δρόμος είχε στροφές, στροφές, στροφές…
Η μηχανή έγερνε τόσο που το γόνατο του ποδιού ένιωθε την ανάσα της γης.
-Να ήταν τώρα εδώ μαζί μου! Αναστενάζει, νιώθοντας την ελαφράδα της μηχανής και το κενό πίσω του. Μα μεγαλύτερο είναι το κενό που νιώθει μέσα του.
Ο μπροστινός τροχός βυθίστηκε στην άμμο. Η παραλία έρημη. Στον ορίζοντα το σούρουπο ετοιμαζόταν να φορέσει στη μέρα ένα μοβ χρυσαφί σάρι. Ο Πέτρος ξέχασε για λίγο τη φωνή του, καθώς τυλίχτηκε στα μοβ χρώματα. Δεν τράβηξε το ποδαράκι. Έγειρε την μηχανή απαλά και άφησε να ακουμπήσει το σώμα της στη ζεστή άμμο.
-Να ήταν τώρα εδώ μαζί μου! Αναστενάζει, νιώθοντας την ελαφράδα της μηχανής και το κενό πίσω του. Μα μεγαλύτερο είναι το κενό που νιώθει μέσα του.
Ο μπροστινός τροχός βυθίστηκε στην άμμο. Η παραλία έρημη. Στον ορίζοντα το σούρουπο ετοιμαζόταν να φορέσει στη μέρα ένα μοβ χρυσαφί σάρι. Ο Πέτρος ξέχασε για λίγο τη φωνή του, καθώς τυλίχτηκε στα μοβ χρώματα. Δεν τράβηξε το ποδαράκι. Έγειρε την μηχανή απαλά και άφησε να ακουμπήσει το σώμα της στη ζεστή άμμο.
(Απόσπασμα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου