Ο Κύρης

Από τους ανθρώπους που γνωρίζω ο πιο δυνατός, περπατάει και τρέμει η γη..
όπως έλεγε και η γιαγιά μου.. Ακόμα και την πέτρα μπορεί να στύψει..

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου..

Άντρας ψηλός, μεγαλόσωμος! Φοβίζει όσους δεν τον γνωρίζουν.. Πάντα σοβαρός και μετρημένες οι κουβέντες του.. Μα σαν σε γνωρίσει χαμογελαστός και καταφερτζής..
Χαρακτηριστική εικόνα του μπαμπά μου, να έρχεται από μακριά σοβαρός, να καλησπερίζει όλη την γειτονιά και να κοιτάει προς το μέρος μου και να χαμογελάει ολόκληρος!
Μελαχρινός με πρόσωπο "καθαρό", με δυο γεμάτα λάμψη μελιά μάτια..
Ζαφείρια κεχριμπαρένια στο χρώμα του μελιού.. Παρμένα από τα πιο μακρινά μέρη της Ανατολής.

Τα πιο λαμπερά μάτια που έχω δει..
Ακόμα και στη λύπη λάμπουν χαρακτηριστικά. Όταν σκοτεινιάζουν τρέμουν τα πάντα γύρω μου, φοβάμαι ότι κάτι κακό θα συμβεί.. Θέλω να κάνω τα πάντα για να του πάρω την θλίψη από το πρόσωπο. Ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να στηριχτώ.. ο μόνος που θα ζητήσω την βοήθεια του, χωρίς να ντραπώ, χωρίς να νοιώσω ότι υποβιβάζω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω να είμαι κοντά του σε ότι χρειαστεί, σε ότι τον ευχαριστεί..

Τίμιος και εργατικός, δουλεύει από μικρός.. Την δουλειά δεν την φοβάται.
Κοπιάζει για την οικογένεια του και για ότι χρειάζεται στη ζωή του.
Πιστός στην Θρησκεία και ευλαβής, σεβάσμιος.

"Χρυσοχέρης" καταφέρνει να κατασκευάσει ότι μπορεί να φανταστεί.
Ιδιαίτερα χρησιμοποιεί το ξύλο, του αρέσει να φτιάχνει κάδρα, καθρέφτες στο χρώμα του μελιού και άλλα έπιπλα με το δικό του στυλ και ιδιαίτερο μάτι. Τα πιο πολλά τα δωρίζει σε φίλους καρδιάς και ανθρώπους που εκτιμάει. ΑΝ ήταν στο χέρι μου θα ήθελα να τα κρατήσω όλα..
Μιλάει σοφά και ακόμα και τα αστεία που λέει έχουν το όριο του μέτρου όπου σπάνια το υπερβαίνει. Του αρέσει η οικογένεια και οι οικογενειακές στιγμές και συζητήσεις. Λατρεύει το ψάρεμα και τα περιστέρια. Περιστεράς από μικρός, απασχόληση από την οποία δύσκολα τον ξεκολλάς. Όπως και τα τραγούδια της δεκαετίας του 80. Έψαχνα για πολλούς μήνες ένα τραγούδι που όταν μου το τραγουδούσε μου έλεγε ότι λεγόταν kamikazi ενώ στην πραγματικότητα λεγόταν summer wine. Όταν διαπίστωσα το λάθος του και του το είπα επιδεικτικά με το αθώο χαμογελό του κατάργησε όλους τους μήνες και όλες τις ώρες που είχα σπαταλήσει..

Χαδιάρης και φοβιτσιάρης στη θέα του αίματος. Κοντεύει να λιποθυμίσει μόλις αντικρίσει αίμα ή συμβεί κανένα ατύχημα και κοπεί πουθενά. Και όταν κρυώνει ή αρρωσταίνει τον βρίσκεις χουχουλιασμένο κάτω από τα σκεπάσματα μέχρι το κεφάλι σκεπασμένο. Μόνο η μύτη και τα μάτια του εξέχουν..
Το καλοκαίρι τον βρίσκει όμοιο με τους ψαράδες, ηλιοκαμμένο, μαύρο τελείως θα έλεγα είναι το χρώμα του, να τριγυρνάει ξυπόλητος στα βράχια, να καθαρίζει την ψαριά που έπιασε, αχινούς και άλλα όστρακα από την θάλασσα. Και το απόγευμα να κάθεται στην παλιά πλατφόρμα σε καρέκλα δίπλα στο λευκό τραπέζι και να ρεμβάζει από κει την ατελείωτη θάλασσα που ανοίγεται μπροστά του.. Του αρέσει να ακούει τα κύματα. Αγαπημένο του ψάρι τα μπαρμπουνάκια και γενικά τα ψάρια που πιάνει ο ίδιος.

Δεν ξέρω με ποιες άλλες εικόνες θα μπορούσα να τον περιγράψω τον μπαμπά μου. Μπροστά από τα μάτια μου περνάνε τόσες πολλές που όλες με κάνουν να χαμογελάω.
Θα μπορούσα να βάλω κάποιο αρχείο ήχου να ακούγεται που τον έχω ηχογραφήσει να μιλάει. Χαρακτηριστική κουβέντα όταν έχει κέφια είναι το: "Τι έγινε ρε παιδάκι μου, κανένα φράγκο θα πέσει..; γιατί πονάει το δοντάκι μας.. "
και άλλη μια όταν μου έχει θυμώσει που αργώ τα βράδια: "Καλά ρε μουλάρι, φιλότιμο δεν έχεις; , δεν τον σκέφτεσαι τον πατέρα σου που ανησυχει..; "

Χειμώνας 2007

Η μητέρα..

Λέξη πολύτιμη στη ζωή μου, στη ζωή κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπου.

Μητέρα.

Μητέρα..Μητέρα..

Μαμά

Η μαμά μου..

Κτητικότητα. Η μαμά μου! Η δική μου μαμά καλύτερη από όλες τις μαμάδες του κόσμου. Ο άνθρωπος μου. Ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Αγαθή και αθώα, θέλω να την προστατεύω όλη την ώρα. Καλόκαρδη και χρυσοχέρα, δεν θυμάμαι κάτι που να της έχω ζητήσει και να μην το έχει κάνει για να με ευχαριστήσει.

Η μανούλα μου, ο καστανός άγγελος που με περιμένει κάθε μεσημέρι σπίτι, κοντά στην κουζίνα.. κάτι να μαγειρεύει ή να συγυρίζει. Βγαλμένη σαν από παραμύθι κατέχει μια λάμψη, μια ομορφιά ονειρική που στα μάτια μου δεν μπορώ να βρω σε άλλη. Μικροκαμωμένη κι εύθραυστη σαν πορσελάνη ακριβή, σαν ένα αγγείο χειροποίητο που με αγωνία σκέφτεσαι πως να το αγγίξεις μην τυχόν και το χαλάσεις..

Το πρόσωπο της ανάγλυφο, και με κλειστά μάτια θα ξεχώριζα την παρουσία της, σχεδόν εισπνέω την μυρωδιά της.. Τα χείλια της, τα μάγουλα της, τα ματάκια της.

Μάτια πράσινα, στο χρώμα το βαθύ με καφετιές ακτίνες που και που, έντονα και εκφραστικά. Σε ταξιδεύουν σε κοράλλια στα βάθη της θάλασσας, σε ωκεανούς σε περιοχές απάτητες ανεξερεύνητες , σε μέρη τροπικά.. Είναι φορές που σκέφτομαι πως η Άνοιξη κρύφτηκε στα μάτια της, ίσως και το Φθινόπωρο. Τότε που τα δέντρα παίρνουν το χρώμα το πράσινο και το καφέ και το χρυσό και φλερτάρουν με τον ήλιο και τα σύννεφα. Τότε που ο ήλιος παίζει κρυφτό πίσω απ' τα σύννεφα, και ξεγελάει τη φύση, πλανεύοντας την πως ίσως να 'ρθε η 'Ανοιξη..

Αν μπορούσα να την συνδέσω με εποχή πιστεύω ότι θα ήταν ένα με την Άνοιξη, με τις ομορφιές του Απρίλη και του Μάη. Μέσα στην αναγέννηση της γης, μέσα στην εμφάνιση των λουλουδιών και στις λεγόμενες "καμπανούλες" που εμφανίζονται από το πουθενά και προσδίδουν χρώμα στη ζωή. Μάτια γεμάτα υπομονή, ζωντάνια.. κατέχουν μια μελαγχολοκή λάμψη που θέλεις να εξερευνήσεις..

Η μανούλα μου παντρεύτηκε από πολύ μικρή, έτσι έχω τη χαρά και την ευτυχία να έχουμε μικρή διαφορά. Κοντούλα και μικροκαμωμένη έτσι όπως είναι... χωράει ολόκληρη σε μια αγκαλιά... Αναζητώ την αγκαλιά της πολύ συχνά, δύναμη να γεμίσω την ψυχή μου όταν νοιώθω μοναξιά.

Ο άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στο σπίτι. Η παρουσία της πολύτιμη στη ζωή μας, εκείνη μας ενώνει και μας κρατάει αγαπημένους. Ο ρόλος της πολύπλοκος.. από τις δουλειές του σπιτιού και το φαγητό, μέχρι τις έννοιες του καθενός μας.. Κόβεται σε χίλια κομμάτια για να ευχαριστήσει τους πάντες.
Και σε μια οικογένεια ο καθένας μας χρειάζεται διαφορετική μεταχείριση για να τον προσεγγίσεις. Πόσο αγώνα κάνει για να μην έχει κανένας μας παράπονα.. πόσο αγώνα για να δείχνει αγάπη στον καθένα ξεχωριστά εκεί που το έχει ανάγκη.
Πόσα ευχαριστώ της χρωστάω..

Λατρεύω την φωνή της, λατρεύω την Άνοιξη που ανοίγει ο καιρός και τα παράθυρα του σπιτιού είναι ανοικτά. Καθώς γυρνάω από την δουλειά την ακούω να τραγουδάει. Φωνή αηδονιού, κελαρυστή και μελωδική.
Αυτή είναι η Μητέρα μου, βγαλμένη μέσα από παραμύθι, κατοικεί μέσα στο δικό μου σπιτικό! Κλαίει μαζί μου όταν κλαίω, τον πόνο μου προσπαθεί να τον κάνει δικό της.. μερικές φορές πιστεύω ότι πονάει πιο πολύ από μένα. Τόση είναι η αγάπη της. Και γελάει μαζί μου, όταν έχω όρεξη και χαρά στην καρδιά μου..! Με καταλαβαίνει εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν, με γνωρίζει όσο κανείς άλλος, με αισθάνεται όταν πάει κάτι άσχημο να μου συμβεί.

Αν ήταν κίνηση: θα ήταν μια αγκαλιά
Αν ήταν αίσθηση: θα ήταν η αφή
Αν ήταν χρώμα: θα ήταν το καφέ και το πράσινο μαζί
Αν ήταν λίθος: θα ήταν το κεχριμπάρι, το σμαραγδι
Είναι όμως άνθρωπος και είναι η Μαμά μου!!

Χειμώνας 2007