Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Η ζωή συνεχίζει το δικό της δρόμο .. 1. 2


………………..

Μα κάτι και σήμερα δραπέτευσε πάλι από την ψυχή της..
πριν προλάβει να κλείσει την πόρτα της καρδιάς..
από μια τόσο δα χαραμάδα βρήκε το δρόμο και ξέφυγε..
και βάλθηκε να σεργιανίζει στο κεφάλι της σαν ενοχλητικό κουνούπι όπου λίγο πριν
σε τσιμπήσει ακούς μόνο τον ήχο από το πέταγμα του..


Τι να ήταν πάλι αυτό που την ταλαιπωρούσε στο μυαλό
και της δημιουργούσε πονοκέφαλο Δευτεριάτικα??
Φφφφφφφφφφφ και φφφφφφφφφφ όλη την ώρα η Ζένια ξεστόμιζε ήχους και αέρα
μαζί μπας και με την ορμή της το έδιωχνε και αυτό πέρα μακριά..
άλλη μία ανάσα και θα έφευγε, άλλη μία προσπάθεια για εκπνοή,
αέρα να αποβάλει .. να φυσήξει στις σκέψεις της, να δει πιο καθαρά, να σκεφτεί..
Κι όλο το ρολόι κοιτούσε, φίλος αργοπορημένος η ώρα
δεν έλεγε να περάσει να την ελευθερώσει από τα δεσμά του γραφείου.
Και έγραφε και ταξινομούσε τα χαρτιά της μα δεν μπορούσε να ταξινομήσει την σκέψη της
με τίποτα.. Η μέρα σήμερα είχε ξεκινήσει άβολα, σε θερμοκρασίες να κυμαίνονται έντονα ανάμεσα στην ζέστη και στην άπνοια σε ρυθμούς νωχελικούς μπλεγμένους με πολύ οχλαγωγία … χωρίς να φυσάει καθόλου.. την έκαναν να φαίνεται αφόρητη.

Συνειδητοποίησε ότι όλα της φταίγανε ξαφνικά..

το παράθυρο που έπρεπε να είναι κλειστό για να αποφύγει την ζέστη έμοιαζε με γυάλινη φυλακή που την κρατούσε περιορισμένη, το air-condition που από την μία της πάγωνε την πλάτη αλλά και από την άλλη όποτε το έκλεινε της θύμιζε έντονα
το πόσο ασφυκτικά ήταν τα πράγματα στο γραφείο.
Το ταλαιπωρημένο ραδιοφωνάκι που είχε ρυθμιστεί να εκπέμπει σε συγκεκριμένο σταθμό ,
ακόμα και τα τραγούδια που ακούγονταν από μέσα του
εκνευριστικά ήταν κι αυτά. Και τα χαρτιά, τι όγκος εγγράφων ήταν αυτός σήμερα
που μπήκε στο γραφείο, να δεις που όλα βαλθήκανε σήμερα να με θυμώσουν
σκέφτηκε και ακούμπησε γρήγορα στην πλάτη της καρέκλας.


Άφησε απότομα κάτω το στυλό και αφού τοποθέτησε και το καπάκι του,
γύρισε δεξιά προς τον υπολογιστή της..
Η ώρα είχε πάει 12 το μεσημέρι,
με τις αντίστοιχες κινήσεις πάνω στο πληκτρολόγιο
έθεσε τον υπολογιστή σε τερματισμό. Έπρεπε να σηκωθεί και να φύγει επειγόντως..
με τέτοια νεύρα που της δημιουργήθηκαν ξαφνικά ,
ούτε δουλειά θα μπορούσε να βγάλει κανονικά
αλλά ούτε θα έκανε καλό στον εαυτό της να συνέχιζε να παραμένει μέσα εκεί.


Ήδη ένιωθε πολύ καλύτερα μετά την απόφαση που τόλμησε να πάρει
και ένα μικρό νεογέννητο χαμόγελο της φάνηκε ότι χάραξαν τα χείλη της.
Τράβηξε απαλά το κοκαλάκι που στερέωνε τα μαλλιά της, και ατημέλητες
ξανθιές μπούκλες και ακτίνες ξεχύθηκαν στους ώμους της.
Έβαλε τα γυαλιά ηλίου, πήρε τσάντα και κλειδιά και ήταν έτοιμη να φύγει.
Μόλις ένα βήμα πριν την πόρτα γύρισε και κοίταξε πάλι το παράθυρο, αυτή τη φορά με ειρωνεία γεμάτη και σαρκασμό,
σαν να του έλεγε με τα μάτια, κοίτα με πάλι κατάφερα να δραπετεύσω ..
Είχε κάνει για ένα ακόμα λεπτό στο χρόνο και κείνη την επανάσταση της στιγμής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: