Elf wood..

Άρματα βαριά πάνω σε μια πλάτη πληγωμένη, κυρτή .. κατέβηκε από το άλογο με δυσκολία, αναθάρρεψε με όση ακόμα δύναμη έκρυβε η ψυχή της και στάθηκε στα πόδια της.. παραπατούσε αλλά ήταν όρθια τουλάχιστον. Ρούχα σκισμένα, μαλλιά μπερδεμένα.. αίματα στα χέρια στο πρόσωπο.. αίματα παντού.. Ανάσες γρήγορες, μετά βίας ξεπροβάλανε από το στήθος.. Χείλη ανοιχτά, σαν να ζητούσαν να αναπνεύσει απεγνωσμένα.. σαν οι λέξεις να θέλανε να βγουν και κάπου εκεί χαθήκαν.. Στις μπούκλες της εγκλωβισμένα δυο τρία φύλλα και κλαδιά που ο άνεμος τα παγίδεψε στον ιστό τους, στην ορμή της… σκεπάζανε το πρόσωπο και την παγιδευμένη γάζα.. Σήκωσε τα χέρια της και καθάρισε το πρόσωπο της, απομάκρυνε τα μαλλιά, όχι ότι ήταν πια απαραίτητο αλλά για να αντιμετωπίσει το μέγεθος της ζημιάς.. Ο πόνος στα μάτια συνεχιζόταν, το αίμα έτρεχε σιγά.. το κομμάτι από το φόρεμα δεμένο σφιχτά στο πρόσωπο βοήθησε -όσο μπορούσε- και αυτό αλλά πάει κουράστηκε τώρα… 

Η μνήμη της την πλάνεψε.. νόμιζε σαν κάτι να άκουσε.. σαν κάποιος να της μιλούσε.. μα ο άνεμος μάλλον θα ήταν.. Γύρισε και έψαξε να βρει τον οίστρο του ανέμου.. είχε ακόμα την φυγή στα χέρια της δεμένη.. μα που να πάει πια .. προορισμό δεν βλέπει να χαράξει.. Πήρε το σπαθί και προχώρησε στα δέντρα κάπου να ξαποστάσει, ήχος νερού και φύσημα ανέμου ανάμεσα στα κλαδιά την καλούσε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.. Το βήμα της αργό, διστακτικό κουρασμένο.. προχώρησε κάποια μέτρα πιο πέρα μα κάποια στιγμή την άφησε και κείνο.. και λύθηκαν οι δυνάμεις της, τα γόνατα της δεν βάσταξαν και βρέθηκε πεσμένη. Οι δυνάμεις της, την εγκατέλειπαν το ήξερε, το ένοιωθε.. το αίμα έτρεχε ζεστό μα το πρόσωπο της ήταν κρύο, έτρεμε..

Λίγο νερό.. διψούσε… απόγνωση.. τα χέρια με όση δύναμη απέμεινε μέσα τους, όσο ακόμα μπορούσαν να αντέξουν ..ανάμεσα στα δευτερόλεπτα του τίποτα και του όλου.. ανάμεσα στις τελευταίες αντιστάσεις της καρδιάς να συνεχίσει να χτυπάει έψαχναν γύρω τους να βρουν λίγο νερό.. νερό για την ψυχή, νερό για το σώμα.. νερό.. η τελευταία ελπίδα..

Το αναγκαίο συστατικό για την ζωή.. και εκεί λίγο πριν το πάντρεμα του αληθινού με την παραίσθηση.. εκεί που σμίγει η ψυχή του ανθρώπου με τα Θεία , εκεί που αιωρείσαι σαν χνούδι στον άνεμο.. σαν πούπουλο που θα ταξιδέψει μακριά.. την άκουσε… ήρθε για κείνην..

Ξόρκια και άλλα γιατρικά για μια ψυχή χαμένη, έψαχνα μάταια να βρω στις πόλεις και στους ανθρώπους..

Και γύρισα και έφυγα,

μακριά εκεί που κανείς πια δεν ψάχνει..

σε μύθους και σε πνεύματα.. σε μέρη του αέρα

Μάγισσα των αναστεναγμών ταξίδεψε με..

ξόρκια μαγικά ψιθύρισε κοντά μου και πλάνεψε μου το μυαλό.

Μέρες τώρα το φορτίο μου είναι βαρύ, δειλιάζω να το αφήσω.

Έκπτωτός άγγελός η καρδιά που πάλι λάθος δρόμο πήρε..

και πέφτει..

πέφτει ..

μαζεύει πάνω στα φτερά, της απόγνωσης την χάρη..

πέφτει και δεν συνέρχεται .. ακούραστα αφήνεται στην ορμή ..

πέφτει.. μα το τέλος δεν μπορώ να δω, μάτια καρδιάς δεν έχω..

δεν θέλω άλλο να σκεφτώ παρά μνήμες παλιές να σβήσω..

ομίχλη να πέσει στα μάτια μου μπροστά ..

να μην μπορώ πια να σε ζητήσω..

Μάγισσα των αναστεναγμών πάρε και τον δικό μου..

βαριά στη σκέψη κάθεται και μου πληγώνει την καρδιά ..

και δεν μπορώ πια να πετάξω όπως παλιά..

Στη λίμνη ακούμπησα κοντά και χάθηκα, μέσα στα πράσινα νερά.

Σε όνειρα πλανήθηκα που δεν θα βγουν ποτέ αληθινά..

Τα μαλλιά μου λύθηκαν σιγά .. τα χέρια χαλάρωσαν νερό ζητάνε για να βρουν ..

το αίμα να ξεπλύνουν,

μα τα άρματα μου τα βαριά δεν λένε να με αφήσουν..

Είναι και κείνη η σκηνή που θέλει να κατέχω του πόνου τις αναστροφές σαν άντρας να αντέχω. .

Μάγισσα των αναστεναγμών και συ κυρά της λίμνης τι άλλο θέλετε πια να σας πω..

δεν θέλω άλλο να πονάω..

πνίξτε μου ετούτο το λυγμό.. πνίξτε και την καρδιά μου..

με τα ίδια μου τα χέρια έδιωξα την χαρά μου..

Κύκνοι λευκοί μην έρθουνε ,γιατί θα τους λερώσω..

αίμα τρέχουν τα μάτια μου..

αίμα που θα πληρώσω..

Δεν βλέπω , μόνο αισθάνομαι την τόση μου την λύπη,

τον αέρα τον μοναχικό που άρχισε να θεριεύει..

Άραγε τα νερά σου πλανήθηκαν .. κινούνται πιο γοργά..

πάρε με κοντά σου

πάρε με μακριά.

Λυποθύμισε..

(συνεχίζεται..)