Εύα.. (επίλογος..)

Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου

Κι έτρεμε τρεις φορές το μοβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες

*

*

Σε μια λεκάνη με νερό ριγμένα δεκάδες τριαντάφυλλα, γεράνια, καμπανούλες, γιασεμιά. Όλα πάρθηκαν στην αγκαλιά της Ζένιας κι από κει καταλήξανε μέσα στην κόκκινη λεκάνη να επιπλέουνε!

Στην άνοιξη θυσία υδάτινη έκανε η μικρή Ζένια και κάθε τόσο έβαζε το χεράκι της και τα ανακάτευε.. Κυματάκια έφτιαχνε και έκανε τα λουλούδια βαρκούλες παίρνοντας τη σκέψη της μακριά.

Δεν μιλούσε δεν παραπονιόταν, μόνο ήτανε μουτρωμένη. Ήταν σίγουρο πλέον πως η Ελένη την είχε βάλει τιμωρία την μικρή γι’ αυτό δεν μιλούσε, και δεν είχε πάει σχολείο αλλά και ούτε είχε έρθει το προηγούμενο απόγευμα να παίξει με την Εύα.

Και η Εύα σαν μεγάλη κυρία πια, κατάλαβε γρήγορα ότι η φίλη της είχε κάποιο πρόβλημα και ήταν στεναχωρημένη, βάλθηκε να την κάνει να παίξουνε μαζί.. Έκοψε όλα τα λουλούδια της γιαγιάς της Ζένιας και τα άπλωσε δίπλα στη λεκάνη κάνοντας όνειρα μαζί τους που τα μοιραζόταν με την φίλη της. Ποιο από όλα θα κάνανε άρωμα, ποιο θα το πουλούσανε και ποιο θα κρατούσανε για κείνες..

*

* Η ώρα έντεκα ακριβώς και το προσωπάκι της Ζένιας έχει φωτίσει, έχει ξεχάσει την τιμωρία και τα παράπονα και παίζει αφηρημένη με την Εύα. Η Εύα είναι ευχαριστημένη που ξαναβρήκε την φίλη της , κατευθύνει τους κανόνες του παιχνιδιού εκείνη διαλέγει τα λουλούδια και η Ζένια με το χεράκι της τα ανακατεύει, ταξιδεύει μαζί τους.

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός 

 Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

*

Η Ειρήνη έχοντας δει και ακούσει αρκετά, ξεχνά για ποιο λόγο έχει φτάσει εκεί και κάθεται και τις χαζεύει τις μικρές. Πως πέρασε ο καιρός και πως ήταν παλιά τα πράγματα και πως είναι τώρα.

Κάποτε σε κάποια λεκάνη με νερό έπαιζε εκείνη με την φίλη της την Ελένη! Τελικά τα όνειρα των παιδιών ανεμώνες γεννιούνται στον άνεμο .. Με ένα φύσημα ταξιδεύουν και σε παίρνουν μαζί τους.. Τα όνειρα των παιδιών είναι τα πιο δυνατά από όλα!

Χτίζουν αποστάσεις στο λεπτό, ειλικρινά συναισθήματα που γεμίζουν άδειες καρδιές και σβήνουνε μίση. Θυμήθηκε την μπάλα σε σχήμα πασχαλίτσας που είχε η Ελένη και που η ίδια την εκβίαζε όποτε η Ελένη φοβόταν να την ακολουθήσει στα όνειρα, και χαμογέλασε!!

Ένιωσε ένα χέρι να την αγκαλιάζει στους ώμους , γύρισε ξαφνικά και ήταν εκεί η Ελένη, πιο μεγάλη κατά πολύ από την ανάμνηση της αλλά με το ίδιο χαμόγελο!!

«Έλα» ,της είπε, «πάμε μέσα έχω ψήσει καφέ!!!»

Πάντα μαζί

(Οι στίχοι από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη το μονόγραμμα)