Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Happy..


Μέρα καλοκαιρινή προορίζεται η σημερινή, ανοιξιάτικη γεμάτη χρώματα και αρώματα. Ο ήλιος σήμερα ευγενικός, διπλωμάτης ούτε καίει έντονα με τις αχτίδες του αλλά ούτε απουσιάζει. Διακριτικά προδίδει την παρουσία του με τρόπο ρομαντικό, αφήνει να ξεχυθούν τα χρώματα από τα λουλούδια και από τα κτίρια που σκεπάζει με το πέπλο του. Αναδεικνύει με το μοναδικό του τρόπο άλλες όψεις των κτιρίων που δεν έχω παρατηρήσει. Η αρχιτεκτονική και η δόμηση τους ακόμα και οι ατέλειες που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί με την πάροδο του χρόνου είναι τώρα πιο εμφανείς, βοηθάνε το μυαλό να ταξιδέψει. Να διεισδύσει στη σκέψη των αρχιτεκτόνων και να δημιουργήσει νοητά ένα κτίσμα, ένα σπίτι.. Παραδίπλα σπίτια καινούργια σου φέρνουν εικόνες που ανήκουν στο παρελθόν. Σκέφτεσαι τον προκάτοχο τους, πως ήταν , η αυλή τους με τα δέντρα, οι άνθρωποι που κατοικούσαν.

Δημιουργεί επιπλέον σκιές και πάνω στα λουλούδια, στα δέντρα, καθώς πέφτει πάνω στα ευαίσθητα πέταλα των λουλουδιών ακόμα και το πράσινο φαίνεται πιο έντονο πιο ζωηρό.. Ο δρόμος μπροστά μου ξανοίγεται φωτεινός Εύθυμα ξύπνησε σήμερα ο Θεός και έριξε το χαμόγελο του και κατά εδώ σκέφτομαι καθώς προχωρώ νωχελικά.
Κοντεύει μεσημέρι και τα μάτια μου παλεύουν να κρατηθούν ανοιχτά να αποτυπώσουν εικόνες και ανθρώπους. Τεντώνομαι και χαμογελώ, ο ήλιος και η σημερινή γαλήνη του μου μεταδίδουν μία διάθεση ονειροβάτη.. μυρωδιές ξεχειλίζουν από τα παράθυρα καθώς εισέρχομαι στο σπίτι που θέλω να φτάσω στον προορισμό μου.. Γύρω μου το τοπίο οικείο.. άσπροι τοίχοι υπερυψωμένοι , μία αυλίτσα τρία επί τρία μπορεί και λιγότερο και όλα τακτοποιημένα. Πιο μέσα σε μία απλώστρα αυτοσχέδια τοποθετημένα ασπρόρουχα για να στεγνώσουν. Η Μητέρα ετοιμάζει από το πρωί χίλιες δυο λιχουδιές βλέπεις μέρα μεγάλη η σημερινή των Θεοφανίων και το σπίτι θα ανοίξει για συγγενείς και γνωστούς. Ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά και αφήνω πίσω μου τις γλαστρούλες με τα λουλούδια που έχει στολίσει στο κάθε σκαλοπάτι. Να μία όρτανσία και μία γαρδένια να σου και η τριανταφυλλιά και τελευταίο το γεράνι.

Φτάνω σε απόσταση αναπνοής από την καφέ πόρτα , κοιτάζω επίμονα το χερούλι της πόρτας θέλωντας με την ματιά μου να το κάνω να ανοίξει. Η φωνή της αντηχεί σε όλο το σπίτι.. τραγουδάει ένα γλυκό σκοπό.



Μπαίνω μέσα και ένα χαμόγελο προλαβαίνει να με υποδεχτεί μαζί με ένα φιλί και μία αγκαλιά. Το πρόσωπο της λάμπει και ας έχει σηκωθεί από τα χαράματα για να μαγειρέψει όλα αυτά τα καλούδια.. Που στην όψη τους χάνω κάθε σκέψη κάθε ειρμό και το μόνο που ακούγεται από την φωνή μου είναι «μμμμμμμμμμμμμμμμμ»

3 σχόλια:

mirca είπε...

πεινάω λιγάκι..

Unknown είπε...

πεινάλα :Ρ

ωραίες εικόνες ξα! αλλα εσύ να μαγειρέψεις , χλωμό το κόβω χαχα

mirca είπε...

Βρε ξα.. η μητέρα γράφω ότι τα ετοιμάζει τα καλούδια.. αν τα είχα ετοιμάσει εγώ θα τα είχα φάει όλα πριν προλάβω να γράψω το κειμενάκι..