Θυμάσαι;
«Οι άνθρωποι είναι μαζί όταν δε θέλουν να έχουν χώρια τίποτε». Δική σου κι αυτή η φράση. Όμως εμένα με είχες απ' έξω από τη σιωπή των κλειδωμένων μυστικών σου, σ’ εκείνο το συρτάρι όπου η περιέργεια μου δεν είχε πρόσβαση.
Τότε σου θύμωνα. Σταθμευμένα τα όνειρα σαν άχρηστα βαγόνια σ’ ένα σταθμό όπου όλο ανέβαλλες την άφιξη σου. Για χρόνια υπήρξα θυμωμένη, με δυο θυμούς: ένα για τη γυναίκα που έγινα κι ένα για το παιδί που ήμουν και του αρνιόσουν το δικαίωμα να μεγαλώσει και να σε ονειρεύεται.
Θυμάσαι;
«Άσε με να διαβάσω τι έγραψες», επέμενα ισχυρογνωμοσύνη του παιδιού που δεν πτοείται μπροστά σε μιαν απαγόρευση.
«Όχι ακόμη. Δεν είναι έτοιμο».
«Άσε με να δω πως βγαίνει το συναίσθημα ακατέργαστο από μέσα σου. Άσε με να δω την πρώτη ύλη της ψυχής σου. Ξένη είμαι εγώ;»
Εσύ όμως βιαζόσουν να κλειδώσεις το χαρτί μες στο καταραμένο αυτό συρτάρι.
Πώς φτιάχνεις μια ιστορία από την ελεημοσύνη του καιρού, από τα λίγα χνάρια που αφήνει κάποιος πίσω του; Υποθέτω και φαντάζομαι. Η σκαπάνη της σκέψης χτυπάει και ανοίγει τραύματα. Δύσκολο να διαβάσεις την τράπουλα της μνήμης. Κι όταν τραβάς χαρτί, πάντα πονάς ή νοσταλγείς. Ποτέ δεν αντικρίζεις κάτι αδιάφορο.
Εικόνες, ήχοι, λέξεις… «Μέθυσε απόψε η βροχή…» «Πάνω κι απ’ την αγάπη είναι το χρέος.» Κι απ’ την αγάπη; Χρειάζεται να εξασκηθεί το μάτι της ψυχής για να μπορέσει να διαβάσει τα σημάδια τους… Χρειάζεται να ζήσει και να δει πολλά.
«Πάνω κι απ’ την αγάπη είναι το χρέος.» Τι αλλόκοτη αφιέρωση και τούτη! Η φωτογραφία κιτρινισμένη, σα να την είχε κάψει με το άγγιγμα του ο χρόνος. Τα γράμματα ταραγμένα. Το χέρι που τα έγραψε βιαζόταν. Η φράση έφερνε στα αρχαία ρητά. Κουβέντα που ήταν πυξίδα ζωής και άγραφος νόμος. Το έλεγε η μάνα σου, το έλεγε ο πατέρας σου, ήταν ο υπέρτατος κανόνας όλης της Μάνης. Ποιος τολμούσε να την αμφισβητήσει, να σταυρώσει τα χέρια αντίκρυ της ή να της γυρίσει αδιάφορα την πλάτη;
Αχ, και να ‘ξερα τότε πόσα τραύματα έκρυβες στη ψυχή σου! Θα έβρισκα τρόπο να τρυπώσω στα φυλλοκάρδια σου για να φιλήσω τις πληγές σου μία ώσπου να γιάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου