Μέρα και αυτή.. για να μιλήσω με μένα

Και η ώρα της έμπνευσης έρχεται μόνη της απροειδοποίητα χωρίς κάτι ιδιαίτερο..

Ταιριάζει με τη μελαγχολία συχνά και εκείνης κάτι της λείπει.. και κλείνεσαι μέσα σε ένα γραπτό, γράφεις γράφεις και θέλεις τόσα να πεις και άλλα τόσα που δεν θα καταφέρεις να τα διατυπώσεις. 'Αλλα τόσα που θα χαθούν στη χωρίς σημασία στιγμή, στο δάκρυ που κύλησε στην τυχαία ματιά σου στο κενό, στο λιγοστό φως που μαζεύτηκε στο παράθυρο σου ξεγελώντας τις τεράστιες πολυκατοικίες που ορθώνονται δίπλα του θέλοντας να το φοβίσουν να το διώξουν.. στο τυχαίο κοίταγμα της ώρα και της ημερομηνίας στο ρολόι σου.. 8 Ιανουαρίου.. Κάποτε το 8 ήταν ο τυχερός μου αριθμός..*

Τώρα δεν ξέρω τι πρέπει να κλείσω μέσα στη λέξη "τύχη" για να καταλάβω τι ορίζει.. Ανάκατες οι εικόνες που περνάνε μπροστά στα μάτια μου, και ανάκατα τις περιγράφω δεν ξέρω τι μου λείπει πιο πολύ ή τι με κάνει χαρούμενη.. ξέρω μόνο πως ψάχνω την ελπίδα σε μια νότα μουσική, τη δύναμη στη ζέστη αγκαλιά που παρέχει το σάλι μου, την λάμψη στα μάτια, στα τριαντάφυλλα που με κοιτάζουν ακίνητα τόση ώρα απέναντι μου εγκλωβισμένα σε εκείνο το μαύρο μοντέρνο βάζο..*

*

Ήταν από μέρες παρμένη στον κόσμο της.. το βλέπανε όλοι ήταν εμφανές τα σημάδια στο αλλόκοτο από άλλες φορές βλέμμα της.. Είχε χαθεί από φίλους και γνωστούς, μίλαγε μόνο για δουλειά και υποχρεώσεις.. ποια η Εύα που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν ο έρωτας, τα χαμόγελα, οι βόλτες και να αναπολεί για ώρες και ώρες τις ωραίες στιγμές της ζωής της.. κλεισμένη μέσα στην αγκαλιά της φίλης της, καθισμένες σε δυο σκαλάκια σε κάποια γειτονιά του Πειραιά να φωνάζει «ωω Θεέ μου τον αγαπώ… τον αγαπώ… τον αγαπώ»

Και η αλλαγή ξαφνική: πρόγραμμα, διάβασμα και δουλειά.. πιστή στις υποχρεώσεις της. Να προσπαθεί να προφτάσει τον χρόνο, να φανεί επαγγελματίας, στιλπνός εκτελεστής. Μα δεν της ταίριαζε καθόλου. Πέρασαν δυο και τρεις ημέρες μέχρι που πήρε να φωτίσει το βλέμμα της με εκείνη την γλυκιά μελαγχολία του παιδιού, που άλλα θέλει να κάνει μα άλλα κάνει επειδή του το έχουν επιβάλει με το ζόρι. Μα σιγοφτάνει η στιγμή που θα κάνει το δικό του.. θα ξεφύγει έστω και λίγο από τον κύκλο των κανόνων..*

Μελαγχολία και ένα φως περίεργο ξεχύνονταν από τα μάτια της. Δεν μίλαγε σε κανέναν.. τι να πει άλλωστε ούτε εκείνη ήξερε τι είχε.. Μόνο έδειχνε ότι είχε ξεπεράσει όλα της τα προβλήματα .. αλλά όπως είπα έδειχνε.. Και ήρθε η στιγμή που η λογική ένοιωθε μόνη της, είχε συνηθίσει 23 χρόνια τώρα να κάνει παρέα με το συναίσθημα, μαζί να μιλάνε και να πλέκουν σενάρια και όνειρα.. όνειρα απατηλά..

*

Τώρα και κείνη τα έβλεπε όλα ανυπόφορα να τα κάνει μόνη της κι όταν κουράστηκε πια το σώμα και το μυαλό από όλα αυτά τα «πρέπει».. βρήκε τρόπο να ξεγλιστρήσει και να μιλήσει με την καρδιά για το συναίσθημα, για πράγματα σημαντικά

.. 

Γιατί οι πιο μεγάλες κουβέντες να λέγονται τις πιο δύσκολες ώρες..;; 

Γιατί η αγάπη να φαίνεται πάντα καθαρά μετά την μπόρα;; 

Γιατί να θυμάμαι κάτι που δεν κάνει.. κάτι που πρέπει να ξεχάσω;; 

Ήξερε πολύ καλά η λογική τι θα ρωτήσει την καρδιά για να την κάνει να μιλήσει, να ανοιχτεί λιγάκι.. και έπαιξε παιχνίδι δύσκολο.. 

Και τα μάτια της Εύας γέμισαν από λέξεις.. λέξεις διάφανες.. γυαλιστερές που θέλανε τόσα να πουν και όμως δεν τα άφηνε.. δεν τους επέτρεπε να μιλήσουν.. ήταν μάταιο.. 

Ύστερα πήρε τη σειρά της η σκέψη και μίλησε μέσα από την Εύα, φωνή δεν είχε να ακουστεί είχε όμως άλλα μέσα για να την κάνει να καταλάβει.. να καταλάβει όμως τι;; Εκείνη η καημένη έδινε όλο και πιο πολύ κάθε φορά.. δεν ήξερε τι ήταν το λάθος και τι το σωστό στην αγάπη.. ήθελε μόνο να έχει κάποιον να φροντίζει να νοιάζεται.. πως μπορεί κάτι τέτοιο να είναι άσχημο; 

Αφού μιλήσανε με τις ώρες για πράγματα αληθινά για πράγματα που σκεφτότανε κάθε στιγμή της μέρα της, αναρωτήθηκε.. 

Πως γίνεται να είσαι τα πάντα για έναν άνθρωπο, το οξυγόνο του και την άλλη στιγμή να είσαι κάτι τόσο μικρό.. 

Γιατί η ευτυχία να κρατάει τόσο λίγο και η θλίψη τόσο πολύ, πως γίνεται να αντιστρέψουμε τους όρους αυτούς.. 

Μάταια έψαχνε.. "μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται" έλεγαν οι παλιοί.. μα ψεύτικο φαντάζει μέσα στα μάτια της Εύας. 

Πως γίνεται να έχεις χαθεί και να είσαι ακόμα εδώ στην καρδιά μου.. 

Πως γίνεται να έχω δει τόσα με τα μάτια της λογικής, πράγματα επώδυνα, που αφήνουν σημάδια στην ψυχή και να περνάει ο καιρός να κλείνουν οι πληγές και η ψυχή να λέει ακόμα «σ’ αγαπώ..» 

Όπως τότε σε εκείνα τα μικρά δύο σκαλάκια κάποιο απόγευμα της Άνοιξης.. 

Σε λίγες μέρες φτάνουν τα γενέθλια μου, θα έρθουν και θα περάσουν και αυτά.. όπως και οι γιορτές , τα γενέθλια σου, η γιορτή σου.. απλά φοβάμαι..