Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Λέξη κλειδί "Ελευθερία"

«Ελευθερία, Λευτεριά, Ελεύθερος –η»

Λέξεις με βαθύ νόημα. Όλος ο κόσμος μπορούσε να γνωρίζει μερικές από τις έννοιες της ελευθερίας. Λέξη ξακουστή, πολύτιμη.. ηχούσε δυνατά στο μυαλό των ανθρώπων από την αρχαιότητα. Μυθικοί πόλεμοι είχαν γίνει για την επίτευξη της..

Της Εύας όμως είχε κολλήσει το μυαλό της, πως θα μπορούσε να γράψει ένα άρθρο για την ελευθερία με 500- 600 λέξεις; Όλα της φαίνονταν βουνό. Όμως δεν μπορούσε με τίποτα να ξεφύγει .. Ήταν η εργασία που της είχε ζητήσει ο καθηγητής στη σχολή και έπρεπε να την παραδώσει το πολύ μέσα σε μία εβδομάδα, ήταν και η διάθεση που ήταν βαριεστημένη, κι όλα χειροτερεύανε . Που να έτρεχε τώρα για να βρει πληροφορίες για ένα τόσο αόριστο θέμα..

Για να πείσει τον εαυτό της ότι ήταν πρόθυμη να περάσει και αυτό το μάθημα, ντύθηκε γρήγορα, πήρε το απαραίτητο τετράδιο και δύο τρία μολύβια και στυλό και ξεκίνησε. Στο δρόμο η πρώτη ερώτηση που έκανε στον εαυτό της δυνατά ήταν.. «που έπρεπε να πάει;» Μα που αλλού, Στη Βιβλιοθήκη!, εκεί μέσα θα έβρισκε την ετυμολογική σημασία της λέξης αλλά και πλούσιες σημειώσεις για να συνεχίσει να διαμορφώνει το άρθρο της.

«Μα στη Βιβλιοθήκη ;;» γκρίνιαξε το μυαλό και της έφερε εικόνες από θάλασσα. Ο αέρας μύριζε αλάτι και κύμα.

«Καλή αρχή κάνουμε», είπε βαριεστημένα και κίνησε για τη δεύτερη επιλογή τη θάλασσα..

Μισή ώρα αργότερα ένα σημείο λίγο έξω από το Φλοίσβο ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να διαλέξει. Ένα μέρος πιο απόμακρο, αποτραβηγμένο από τον πολύ κόσμο, δοσμένο μόνο στον ήλιο και στη θάλασσα. Παραλλαγές χρωμάτων και αντιθέσεων , σε ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρωμα. Καθώς προχωρούσε για να βρει μία θέση στα βράχια να κάτσει. παρατηρούσε ευλαβικά τη φύση. Όλα συνυπήρχαν τόσο σωστά δοσμένα που σε προκαλούσαν να κερδίσεις όλο και περισσότερα όρια μέσα στο τοπίο. Ο ήλιος και η θάλασσα φαινόταν να είχαν γερό καβγά και δεν δίνανε και πολύ σημασία αν υπήρχαν θεατές σε αυτή τη διαμάχη. Σαν να μάλωναν μεταξύ τους αυτοί οι δυο ..θέλοντας.. να διασφαλίσουν σε ποιον ανήκει εκείνο το σημείο.

Ο ήλιος από ψηλά περήφανος, επιβλητικός έκαιγε με τις ακτίνες του το πάνω μέρος απ’ τα βράχια. Κι η θάλασσα με τη σειρά της απρόβλεπτη, ανήσυχη προσπαθούσε να κυριαρχήσει πάνω τους. Έφευγε και ερχόταν με ορμή. Χτυπούσε πάνω τους θέλοντας να τα ταρακουνήσει να τους δείξει ότι σε εκείνη ανήκουν.. Κύματα μεγάλα και μικρά, θυμωμένα, γεμάτα αφρούς αλλά και πιο ήρεμα χτυπούσαν πάνω σε εκείνο το κομμάτι γης και γέμιζαν την ατμόσφαιρα με σταγονίδια αλμυρού νερού, πολύχρωμα διαμάντια όπου με την βοήθεια του ήλιου γυάλιζαν ακόμα πιο πολύ. Κι ο ήλιος από τη πλευρά του παιχνίδια με τα σύννεφα βάλθηκε να κάνει, μία να λάμπει πιο πολύ και μία να μισοκρύβεται. Κι όλα να παίζουν με το φως και τις σκιές.. Κι αυτά τα σύννεφα τα πονηρά, διάφορα σχήματα να παίρνουν να προσπαθούν να τραβήξουν το βλέμμα από τη γη πάνω τους, να δείξουν στα βράχια τι τυχερά που είναι που έχουν τον ήλιο δίπλα τους.

Στο σημείο που βρήκε να κάτσει η Εύα τα κύματα δεν μπορούσαν να την φτάσουν.. Έτσι δεν χρειαζόταν να ανησυχεί να μην βραχεί αλλά μπορούσε να μυρίζει έντονα την αλμύρα. Ρούφηξε λίγο ακόμα οξυγόνο και άνοιξε το τετράδιο να προσπαθήσει να γράψει, να κάνει την αρχή για την εργασία. Τρεις λέξεις κατάφεραν να σημαδέψουν την πρώτη σελίδα:

ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ.

Έτσι μπορούσε η καρδιά της να αποτυπώσει αυτό που ένοιωθε. Κοίταγε προσεκτικά κάθε λεπτομέρεια κάθε υφή από τον σκληρό βράχο, από την τσαλακωμένη επιφάνεια της θάλασσας μέχρι το πιο απαλό χάδι του ήλιου.. Όλα μαζί κάνανε την διαφορά , όλα μαζί και τίποτα την ίδια στιγμή.. αρκούσε μόνο να σκεφτείς από πια πλευρά θα κοιτούσες τα αγαθά που είχες δίπλα σου.. συνέχισε να γράφει. Γιατί τι θα ήταν η ελευθερία παραπάνω από όλα αυτά που έχουμε σήμερα δίπλα μας;

Οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό πια. Δεν ξέρουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή την κάθε κίνηση, την κάθε ανάσα. Αυτό είναι ελευθερία να μπορώ να σε αγγίζω, να μπορώ να μιλάω να μην φοβάμαι να εκφραστώ να φεύγω και να έρχομαι όποτε θέλω εγώ.. σαν κύμα σε ακτή..

Μα ναι, τι πιο ωραίο παράδειγμα από την θάλασσα.. ποιος άραγε θα μπορούσε να την φυλακίσει , να της αλλάξει σχήμα και ροή.. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει τις αλλαγές της και τα μυστήρια που κρύβει. Σήμερα ήταν ντυμένη σε χρώμα μπλε σκούρο και ανήσυχη, ανάγλυφα σχέδια εμφανίζονταν καθώς φούσκωνε και ορμούσε προς την ξηρά. Κι αν ξαναρχόσουν μία άλλη μέρα ίσως να την έβλεπες με γαλάζιο ανοιχτό σάρι ή ακόμα και με πράσινο, μπορεί και μαύρο αν είχε έρθει η ώρα που σκοτεινιάζει ο ουρανός.

Το χτύπημα των φτερών από το πέταγμα ενός γλάρου, την έκανε να σταματήσει να πληγώνει άλλο το χαρτί με το μικρό μαύρο μολύβι. Πέρασε σχεδόν πάνω από το κεφάλι της και χάθηκε βαθιά μέσα στη θάλασσα. Ύστερα έκανε μία στροφή και κατευθύνθηκε πάλι προς την ξηρά κοντά εκεί που η θάλασσα γεμίζει αφρούς... Ήταν ένας μικρόσωμος γλάρος, που πετούσε πότε ψηλά και πότε χαμηλά δίπλα στην ακτή.. σήκωνε το κεφάλι του σαν να περιφρονούσε τη γη και τους θνητούς και ανέβαινε ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό τυλιγμένος μέσα σε άσπρα και γκρι πούπουλα.. Ανέβαινε στον ουρανό σαν μικρός αρχαίος θεός και έπειτα μετά από λίγο ερχόταν η πτώση , πότε κάθετα, πότε με άλλον τρόπο κατευθείαν στην θάλασσα για να μπορέσει να βρει την τροφή του. Πετούσε και έκανε στροφές ξανά και ξανά..

Η Εύα πότε περίμενε να δει μία ολόκληρη στροφή 360ο μοιρών και πότε να κάνει διάφορα κόλπα. Έσκυψε και ζωγράφισε στην άκρη του τετραδίου ένα μικρό γλάρο να δώσει ώθηση στο μυαλό της.. Και οι σκέψεις της βγήκαν από μέσα της αργά, διαδοχικά.. Το μολύβι πήρε πάλι φόρα και τύλιγε το χαρτί με μαύρα στίγματα, με σχήματα και εικόνες που θα έμπαιναν στην σωστή θέση και εκείνες με τη σειρά τους..

Η ώρα πέρασε και το τετράδιο γέμισε με σημειώσεις και έννοιες, παραγράφους και κείμενα που μπορούσες να βγάλεις νόημα διαβάζοντάς τα. Αλλά και σχήματα, περιγράμματα και σημεία όπου θα μπαίνανε οι εικόνες που είχε σκεφτεί.. Δεν ήξερε αν τελικά η εργασία της θα κατάφερνε να της δώσει την ευκαιρία να περάσει αυτό το μάθημα αλλά τουλάχιστον θα είχε μορφή και υπόσταση κάτι που και η ίδια δεν το πίστευε..

Κίνησε να φύγει, σηκώθηκε από εκεί που καθόταν και έκανε μερικά βήματα για να ξεπιαστεί. Θα πήγαινε σπίτι να χαλαρώσει, και αργά το βράδυ όταν όλα θα είχαν καταλαγιάσει μέσα της, σκέψεις , ιδέες, κι έμπνευση, θα τα έβαζε σε μια σειρά. Θα έδινε μορφή σε τόσα σκόρπια κειμενάκια.

Λίγο πιο κάτω από το σημείο που καθότανε η Εύα,ήταν αγκαλιασμένο ένα ζευγαράκι. Το αγόρι είχε κλείσει στην αγκαλιά του την κοπέλα και την έσφιγγε δυνατά ,να την αισθάνεται να μην του φύγει. Κοιτούσαν την θάλασσα σιγοψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον λόγια αγάπης ,ίσως ποιος ξέρει - σχέδια για την αυριανή μέρα, σκοτούρες, ή όνειρα.. μπορεί να μιλάγανε και για όνειρα.., για πράγματα που θέλανε να κάνουνε μαζί.

Ξαφνικά η κοπέλα θέλησε να κάνει μία κίνηση να χορτάσει λίγο πιο πολύ αλμύρα, ξέφυγε απότομα από την αγκαλιά του αγοριού και κατευθύνθηκε προς την θάλασσα.. Εκείνος μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, εντελώς αναπάντεχα της άρπαξε το χέρι στον αέρα και την τράβηξε πάλι πίσω. Εκείνη γύρισε απότομα παρασυρμένη από την ορμή του χεριού του και έπεσε βαθιά μέσα στην αγκαλιά του. Το βλέμμα της πρόδιδε τα ερωτηματικά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια της.. Κοιτάζοντας τον λίγο πιο βαθιά, διάκρινε την αγάπη μέσα του! Έριξε λίγο νάζι στα μάτια της, έκανε ένα γλυκό μορφασμό και χάθηκε μέσα στον λαιμό του παραδομένη στην αγάπη. Παράξενη αυτή η αγάπη… Εκείνος της είχε εκδηλώσει με το δικό του τρόπο πως ήθελε να μείνει εκεί.. κοντά του..

Η Εύα συνέχισε το δρόμο της , για να πάρει λίγο πιο κάτω από το σταθμό το τραμ και να γυρίσει σπίτι της.. Χαμογελούσε γιατί είχε μοιραστεί μία δική τους στιγμή, άνοιξε το τετράδιο της για να γράψει ένα στιχάκι για την αγάπη. Είδε τον γλάρο της πάνω- πάνω χρωματισμένο με μολύβι ..

Άραγε στην αγάπη υπάρχει ελευθερία;; Ξεφύλλισε διστακτικά τα φύλλα που είχε πληγώσει αραδιάζοντας σκέψεις.. έπεσε πάνω σε μια φράση..

Στην αγκαλιά μου έρχεσαι και φεύγεις

Σαν κύμα σε ακτή..

3 σχόλια:

iLiAs είπε...

Αλίμονο αν περιορίζουμε τον άλλον, αλίμονο αν τον "πνίγει" η αγάπη μας!
Θα πάρει το καπελάκι του και θα βάλει πλώρη γι' άλλες πολιτείες!

..χμ..αλλά και πάλι, εξαρτάται από το χαρακτήρα του καθενός!

Εvgenia Tr είπε...

"σαν κύμα σε ακτή" είναι δική μου ατάκα κοπελιά :Ρ κοπι ραιτ χαχα

ελευθερία υπάρχει , αρκεί να αισθάνεσαι έτσι.Αν κάτι σε "πνίγει" τότε δεν υπάρχει και ουσιασιτκή αγάπη...κάτι πάει λάθος δηλαδη..

μάκια

mirca είπε...

Καλημέρα και στους δυο σας!!
Το ξέρετε ότι μου λείψατε??

Ηλία πως πάνε τα μπανάκια??
Στην αγάπη δεν περιορίζουμε έχεις δίκιο αλλά κάνουμε υποχωρήσεις μερικές φορές αν θέλουμε να είμαστε καλά με τον άνθρωπο μας

Τζενάκι μου σήμερα έφυγες για διακοπούλες!! Καλά να περάσεις!!
Σαν κυμα σε ακτή: ατάκα από βιβλίο που με συγκίνησε.. μου θύμησε εσένα μουτράκι!!

Φιλάκια πολλά!