Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

Σαν όλα να ξεκίνησαν τώρα και σαν όλα να τελειώνουν… τόση σιωπή, τόσες σκέψεις και το φως να αχνοφαίνεται.. Άραγε είναι ώρα που ανατέλλει ο ήλιος ή πήρε από ώρα να δύσει και τώρα πια χάνεται.. Μα πως γίναν όλα έτσι ένα κουβάρι μπλεγμένο και πουθενά η άκρη , και είναι που δεν μου πάει και η καρδιά να κόψω το κορδόνι να φτιάξω εγώ ξανά μια νέα αρχή, να βάλω ένα τέλος.
Σαν ένας λαβύρινθος που χάθηκε η ψυχή, και όσο και αν φοβάται το σκοτάδι μένει εκεί στο ίδιο σημείο δεν λέει να προχωρήσει. Λες και ρίζες νοητές κρατάνε τα πόδια της σε εκείνο το χώμα, και η πνοή έγινε βαριά.. αργόσυρτη.. σαν να κουράστηκε από νωρίς. Τι να κουβαλάει άραγε.. ποιο σαράκι να της τρώει τη χαρά, ποιο γκρίζο σύννεφο να την φοβίζει για καταιγίδα..


2 σχόλια:

iLiAs είπε...

...το ξημερώνει ή πάει να το ξενυχτήσει?
Εχασε την αίσθηση του χρόνου!

..τι ωραίο να ψαχνει πέρα από τα τετριμμένα!
Να ψάχνει το κατι διαφορετικό, το αλλιώτικο!
Ολο τα ίδια και τα ίδια, χωρίς ταυτότητα.

mirca είπε...

Καλή σου μέρα Ηλία μου!
Χαίρομαι που σε ταξίδεψα μέσα από το κείμενο!

Φιλιά!