Η μικρή Άννα..

Οι φιγούρες που σχημάτιζαν τα σύννεφα έφυγαν μακριά.
Το φως ξεχύθηκε και ζωήρεψαν τα χρώματα τριγύρω.. Το βλέμμα της τράβηξε το παιχνίδι της μικρής Άννας, που έτρεχε τριγύρω από τα δέντρα και γέλαγε δυνατά. Κάθε τόσο έσκυβε, έκοβε μικρά λουλουδάκια, κοιτώντας προς το μέρος της έλεγε: «Νονά έλα ζζω.. (έλα εδώ). Τι 'ναι ατό;;» Προχωρούσε σταθερά προς το μέρος της μικρής, ξάφνου την άρπαζε αγκαλιά και την σήκωνε ψηλά στον αέρα.. μέχρι που ξαναέπεφτε στην αγκαλιά της και έκρυβε τα χείλη της μέσα στο μικρό λαιμουδάκι..

Τι χαρά ήταν αυτή.. Και μόνο που άκουγε αυτή τη φωνούλα έλιωνε κάθε λογισμός κάθε ανησυχία. Πλημμύριζε ευτυχία η καρδιά της. Θυμόταν τότε που πρωτοάρχισε να μιλάει η Άννα και την παρακαλούσε με τις ώρες να πει την λέξη "Νονά".. και να τώρα που αυτή η λέξη ακούγεται συνέχεια σαν ήχος μελωδικός.. σαν τραγούδι.. Μακάρι να μπορούσε να κρατήσει αυτή την ευτυχία ανεξήτιλη στο χρόνο.. αυτή την μωρουδιακή μυρωδιά για πάντα κοντά της.. αυτή την φωνούλα απαρράλαχτη μέσα της.. Να χορτάσει η ψυχή της από το μωρό.. και το μωρό από το παιχνίδι με τη νονά του!!