Λουκουμάκι..

Πρωινό ξύπνημα για δουλειά
Είμαι σχεδόν άϋπνη 3 ολόκληρες μέρες.
Ο λόγος.. από τους καλύτερους!

Ετοιμάζω ένα καφέ στα γρήγορα για να ανταπεξέλθω.
Μέσα στο ντουλάπι βρήκα ένα μικρό κουτάκι με λουκουμάκια..
Κάθομαι .. τα περιεργάζομαι..
διαλέγω ένα με χρώμα ροζ με πολλή ζάχαρη άχνη.
Γεύση τριαντάφυλλο, να μου γλυκάνει πιο πολύ την μέρα.
Ακολουθεί την ίδια πορεία και το δεύτερο και το τρίτο λουκουμάκι
Έχω γεμίσει ολόκληρη ζάχαρη άχνη και χαμογελάω..

Θυμήθηκα την γιαγιά μου.
Όποτε πηγαίναμε με τους γονείς μου να την δούμε
ξέφευγα από τα χέρια τους και έτρεχα γρήγορα να κατέβω τις σκάλες να μπω στο μικρό υπογειάκι να την δω , να πέσω στην αγκαλιά της.

Μου φαίνεται ότι την βλέπω.
Όμορφη, ψιλή, χοντρούλα με γυαλάκια και μια τεράστια αγκαλιά.
Έτρεχα με δύναμη και έπεφτα στα πόδια της και εγώ και η αδερφή μου.
Και με χαρακτηριστική φωνή γιαγιούλας έλεγε: «αχ ήρθαν τα παιδάκια μου..»
Νομίζω ότι μυρίζω την μυρωδιά της ναφθαλίνης που είχε το δωμάτιο και το άρωμα από το λιβάνι κάτω από τις εικόνες..
Πάντα είχε φυλαγμένα παιχνιδάκια από μπουμπουνιέρες να μας δώσει και ένα κουτάκι με λουκουμάκια και γλυκό βανίλια.

Μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο δωματιάκι είχε πάντα λουκουμάκια να τρατάρει τον κόσμο που θα ερχόταν. Και όταν ήμουν πια σε θέση να πηγαίνω μόνη μου να την βλέπω, με έπαιρνε τηλέφωνο να μου θυμίσει ότι μου είχε κρατήσει φανουρόπιτα και λουκουμάκια.. και ότι με περιμένει..

Γιαγιούλα μου γλυκειά, καιρό έχω να έρθω να σου ανάψω το καντηλάκι.. Και ήρθες πάλι να μου το θυμίσεις μόνη σου!