Η ζωή συνεχίζει το δικό της δρόμο

Και έτσι απλά σαν αποτέλεσμα μετά από τόσες βδομάδες προσμονής.

Και περιμένωντας μια λέξη, μια ακόμα ένδειξη από μέσα , από το Εγώ της.

Ήρθε η ώρα που άνοιξε τα μάτια της και είπε, «είμαι καλά..».

Σηκώθηκε όρθια, μέτρησε τις απώλειες και κοίταξε καλά το τώρα.

Πήρε την ανάσα της υπομονής και του κουράγιου και κίνησε να διορθώσει,

κίνησε να προλάβει όσα άφησε να φύγουν..

Βγήκε έξω.

Κοίταξε ψηλά τον ουρανό.

Πο, πο τι ήλιος είναι αυτός σήμερα, σκέφτηκε, πλημμυρίζει ζωή.

«Δωσ' μου ήλιε λίγη ζωή και μένα» είπε ψιθυριστά, «Γιατί την δική μου την άφησα να μαραζώσει», λόγια πικρά τελείωσαν την φράση της.

Κοίταξε το αμαξάκι της.. φρεσκοπλυμμένο..

Ή κάνουμε μία αρχή ή δεν κάνουμε, χαμογέλασε.

Μπήκε, χάιδεψε το τιμόνι του, έβαλε μουσικούλα και ξεκίνησε.

Έφτασε στο γραφείο πιο νωρίς από ποτέ. Η πρόοδος ήταν αισθητή.

Άνοιξε τα παράθυρα να μπει ο φίλος της ο ήλιος μέσα.

Έφτιαξε τον γαλλικό της.. ελαφρύς και γλυκός..

και ρίχτηκε με ένα χαμόγελο στη δουλειά..