Η αγάπη πεθαίνει;;

@θα αρχίσω με ένα παράδειγμα και μετά θα αναλύσω αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.. Μάλλον θα γράψω κάτι από το ημερολόγιο μου.. (Είχα σταματήσει να γράφω.. και ένα σοβαρό γεγόνος με ώθησε ξανά να αρχίσω πάλι το γνωστό ημερολόγιο..)

«Ήρθε ο καιρός να εξωτερικεύσω τι νοιώθω...

Τώρα που ο σκοπός της ζωής μου έφτασε στο τέλος

Μόνο εσύ θα ξέρεις τι νοιώθω, κανείς άλλος

Και ξέρεις γιατί; Γιατί ντρέπομαι , ντρέπομαι γιατί μετά από όσα μου έκανε τον

αγαπάω ακόμα..

Τι απίστευτο όνομα που είχε, όταν το πρόφερα γέμιζε το στόμα μου. Ήθελα να το λέω εκατομμύρια φορές για να γεμίσω από κείνον μήπως και χορτάσει η ψυχή μου. Μήπως και με ακούσει να τον αγαπώ..

Και τα μάτια του, το πρόσωπο του, τι όμορφο πρόσωπο που είχε, μια φωτογραφία κοίταγα και έλεγα πως όποιος είναι κοντά του τέτοια ώρα πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένος, πρέπει να ομορφαίνει η ζωή του έχοντας δίπλα του έναν τέτοιο άγγελο. Ευτυχισμένη αυτή η μάνα που έχει ένα τέτοιο παιδί. Ευτυχισμένη αυτή η γυναίκα που θα σταθεί δίπλα του..

Και αυτή η συμπεριφορά του σαν μικρού παιδιού πονεμένου, που έψαχνε αγάπη, είχε ανάγκη μια αγκαλιά.. Τον αγαπούσα Θεέ μου πάρα πολύ και ακόμα τον αγαπώ. Θα έδινα και τη ζωή μου γι' αυτόν στο ορκίζομαι. Οποιαδήποτε στιγμή και αν χρειαζότανε, χωρίς να μου το ζητήσει μόνο για να είναι καλά.. μόνο για κείνον

Ένας χρόνος πέρασε και όλη η ζωή μου μαζί του μοιάζει με παραμύθι ανεξιχνίαστο , με ένα παραμύθι με πολλά εμπόδια και έλεγα και ξανάλεγα κάνε κουράγιο ψυχή μου θα περάσει και αυτός κάποτε θα καταλάβει.

Και ο χρόνος πέρναγε και κείνος ξαναγυρνούσε και έλεγα μ' αγαπάει δεν μπορεί. Μ' αγαπάει και η αγάπη του για μένα δεν τον αφήνει να φύγει. Με έχει ανάγκη με ζητάει η ψυχούλα του.

Και όλα σκοτείνιαζαν συνέχεια.. και εγώ με τη λάμψη της καρδιάς μου του έδινα φως να 'χει να βλέπει να μη φοβάται, για να πάει μπροστά και σαν θα γυρίσει να κοιτάξει πίσω να δει ότι κάποιος υπάρχει που θα τον προσέχει.

Και έδινα χρώματα στη ζωή, έβαφα την μοναξιά μου να μην την βλέπει, να χαμογελάει να μην νοιώθει τύψεις. Του χάριζα χαρά, στοργή χωρίς να ζητάω τίποτα. Ήμουν εκεί. Πάντα εκεί και το ήξερε όποτε και αν το χρειαζόταν....

....

Θα μου περάσει μου λένε όλοι

Θα μου περάσει;; Ρωτάω εγώ

Δεν άξιζε μου λένε όλοι

Δεν άξιζε;; Ρωτάω εγώ

Ψάχνω να βρω τις απαντήσεις»

Αυτά είχα γράψει πριν 8 μήνες όταν έδωσα τέλος σε ένα μαρτύριο ψυχής.. Δεν έπαψα να νοιώθω επειδή έδωσα τέλος.. έβαλα στη ζωή μου την λέξη αξιοπρέπεια μονάχα.. Επειδή αυτή η ιστορία ήτανε πολύ πικρή για μένα, έπρεπε να την περάσω μόνη μου. Με συντροφιά ένα τετράδιο για να μην πνίγομαι τα βράδια.. Πέρασε ο καιρός, πέρασαν οι μήνες έκανα μια καινούργια σχέση, μια σύντομη σχέση. Δεν θα συγκρίνω το πως πέρασα με την καινούργια μου σχέση, γιατί πέρασα πολύ όμορφα! Απλά είχα ένα αγκάθι στην καρδιά που με ταλαιπωρούσε..δεν με άφηνε να ανοιχτώ.. με πόναγε ακόμα..΄

Ο άνθρωπος που γράφω στο ημερολόγιο μου συμπτωματικά γύρισε την μέρα που έβαλα τέλος στην άλλη σχέση.

Τώρα θα ταίριαζε να πω.. ότι ξαναβρήκαμε και οι δυο αυτό που ψάχναμε και ζούμε μαζί κάπου στην Αθήνα ευτυχισμένοι..

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.. γύρισε μέσα στη δειλία του, με σκοπό να βρει αυτό που θέλει χωρίς και να το ζητήσει. Με την πρόφαση ότι πέρασε να πει ένα "γεια".. και άλλα ανούσια, σαχλά χωρίς να προφέρει τι είναι αυτό που ζητάει..

Δεν με νοιάζει :) αυτός μάλλον θα βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα από μένα, αφού δεν έμαθε να κερδίζει κάτι με την αξία του..

Με νοιάζει αυτό που συμβαίνει σε μένα όμως.. Που πήγε όλη αυτή η αγάπη που είχα για κείνον.. Τα λόγια που γράφτηκαν παραπάνω είναι αληθινά. Έλεγα το όνομα του χιλιάδες φορές χωρίς λόγο, απλά για να το ακούω, μύριζα το άρωμά του, είχα τόσο ανεπτυγμένα αισθήματα γι' αυτόν που αισθανόμουν όταν δεν ήταν καλά, ένοιωθα την ώρα που θα με πάρει τηλ. , την ώρα που θα μου στείλει ένα μήνυμα. Τις τελευταίες μέρες όταν τον κράταγα αγκαλιά το προαισθανόμουν ότι θα τελείωνε, ότι δεν θα άντεχα άλλο. Θυμάμαι τον κράταγα στην αγκαλιά μου και κείνος κοιμόταν ήσυχος, μου έσφιγγε τα χέρια για να μην φύγω. Φοβόμουν να αναπνεύσω έντονα μην τυχόν και τον ξυπνήσω, μύριζα τα μαλλιά του και σκεφτόμουν "κάνε θεέ μου να θυμάμαι αυτά τα δευτερόλεπτα για πάντα.. μέσα στην ανάσα μου να υπάρχει.

Όμως πληγώθηκα. Και έπρεπε να συνεχίσω.

Κάποτε έψαχνα ένα πυθάρι να ρίξω μέσα όλα τα συναισθήματα μου και να ξεκινήσω από την αρχή.. Κάποια φορά λένε ανοίγουν οι ουρανοί.. και μας ακούνε.. μόνο που εμένα ως τώρα με ακούνε στα άσχημα..

Όντως κάπου τα άδειασα γιατί δεν τα έχω πια μαζί μου. Είναι μέρες που συνομιλώ με τον εαυτό μου έντονα και τον ρωτάω.. Μήπως δεν τον αγάπησα πραγματικά; Και αν δεν ήταν αγάπη όλο αυτό τότε τι ήταν; Χαζομάρα.. Και αν τον αγάπησα η αγάπη πεθαίνει; Που πήγε όλη αυτή η αγάπη; Πάει χάθηκε; Μάλλον θα συνομιλούσα δυνατά και με άκουσε η μητέρα μου "δεν έχεις αγαπήσει πραγματικά μου είπε , όταν θα έρθει θα το καταλάβεις.." και αν δεν ξαναγαπήσω; Μπορεί στο σήμερα να τα έχω όλα, αλλά δεν νοιώθω πλήρης στην καρδιά μου.. Και τα τελευταία αισθήματα μάλλον μετανάστευσαν.. Αν περάσει η αγάπη από μπροστά μου και εγώ έχω τα μάτια χαμηλά κοιτώντας την γη.. εκεί από όπου ξεκίνησα.. και δεν την δω..

Αν η ευκαιρία να αγαπήσω ήταν εκείνος και εγώ την έχασα;;

Και ο πιο μεγάλος φόβος μου αν μάθω να ξε-αγαπώ.. πως θα μάθω να αγαπώ για πάντα;;