Η ζωή συνεχίζει το δικό της δρόμο .. 1.

Οι μέρες προχώραγαν γοργά. Η μία διαδέχοταν την άλλη αναγκαία σαν την ανάσα που έβγαινε από το στήθος της. Βυθισμένη μέσα στα έγγραφα δεν άφηνε στον εαυτό της περιθώρια για σκέψεις πικρές. Για σκέψεις ανείπωτες.. Σκέψεις για κείνον. Είχε βρει λέει και ένα τρόπο να χαμογελάει και περηφανευόταν πως έτσι θα έλυνε τα προβληματά της. Όνειρο είχε φτιάξει ένα.. το δικό της όνειρο με πρόσωπα αληθινά αλλά και φανταστικά συνδυασμένα και μπλεγμένα σε ένα τεράστιο κουβάρι. Θα τα άρχιζε όλα από την αρχή έτσι είχε σκεφτεί. Θα δημιουργούσε και τον συντροφό της έτσι όπως τον είχε φανταστεί, με μάτια όλο φως και μια αγκαλιά. Μαζί θα ζούσανε στο όνειρο, ζευγάρι ταιριαστό. Και όσο πιο πολύ θα τον ήθελε, θα τον καλούσε και στην πραγματικότητα. Η Ζένια , κοπέλα όμορφη, εκδηλωτική. Χείμαρρος η ζωή της και στις χαρές και στις λύπες. Αν έμπλεκες στο διάβα της , σε παρέσερνε μαζί της και το μόνο φρόνιμο που είχες να κάνεις ήταν να αφεθείς, να το ζήσεις. Στα 24 χρόνια της ηλικίας της είχε ξεχάσει να διαχωρίσει αν ήταν γυναίκα ή είχε παραμείνει παιδί. Αισθησιακή, ψιλή, καλόλιγνη στο πέρασμα της έκανε τα αντρικά βλέμματα να κολλάνε πάνω της, μυριάδες πόθοι να τις προσφέρουν στα πόδια της μυστικά βαθιά, βγαλμένα από σκοτεινά σημεία του μυαλού, ψίθυροι να χαϊδεύουν τα αφτιά της, το λαιμό , το κορμί της. Το ένοιωθε, το έβλεπε στα λάγνα βλέμματα των αντρών που συναντούσε, πως στα χέρια της αφήνανε περίσσια δύναμη. Και πως αν ήθελε μπορούσε να έχει τα πάντα. Ότι θα ήθελε κάθε γυναίκα. Όμως τα περιφρονούσε. Είχε χαθεί κάπου εκεί στα παιδικά τα χρόνια, στα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς. Σε εκείνα που μιλάγανε για πρίγκηπες και πριγκηποπούλες, για παλάτια και αγώνες για την καρδιά κάποιας δεσποσύνης.. Θυμόταν καλά την γιαγιά της που της έλεγε πως για όλους τους ανθρώπους κάπου εκεί πέρα έξω υπάρχει ένα ταίρι. Ένα ταίρι για μένα γιαγιά, φώναζε τότε η μικρούλα και τέντωνε τα χεράκια της ψηλά και γύριζε γύρω γύρω από το δωμάτιο δοκιμάζοντας να πιάσει το ταίρι της που θα 'ρχοταν από τον ουρανό. Τα χρόνια πέρναγαν και η Ζένια μεγάλωνε με τις αδερφές της και κάθε φορά που ερωτευόταν πίστευε πως είχε βρει το ταίρι της. Και όταν τα πράγματα πηγαίνανε στραβά, έκανε πως δεν τα έβλεπε. Και όταν ένοιωθε πως δεν ταίριαζε με το αγόρι της προσπαθούσε να αλλάξει στα ξένα μέτρα και σταθμά. Έπρεπε να ταιριάζει με το "ταίρι" της πάση θυσία. Μα η κάθε σχέση είναι ένα ταξίδι ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Ένα ταξίδι που δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Μόνο που εκείνη είχε ριζώσει στα μάτια και στην καρδιά της την φράση «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..»