Χρόνος

"Θέλω τόσα πολλά πράγματα να κάνω κι όμως δεν μπορώ.." "ο χρόνος με πιέζει", σκέφτομαι.. "Δεν θα προλάβω.." Και το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται κάθε μέρα απαράλλαχτο. Πόσες ώρες θα έπρεπε να έχει αυτή η μέρα για να μπορούσαμε να τα προλαβαίναμε όλα..να ικανοποιούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Και μετά τι; Μήπως κάποια στιγμή αυτές που ονομάζονται "επιθυμίες" ή "ανάγκες" θα στερέψουν; Και θα είμαστε πλήρεις και ικανοποιημένοι; Ίσως ακόμα και τότε να δημιουργούσαμε καινούργιες ανάγκες, ακόμα πιο πολύπλοκες από τις παλαιότερες. Και νοιώθεις το στήθος να ανεβοκατεβαίνει, αρχίζεις να παίρνεις βιαστικές ανάσες μόνο και μόνο που σκέφτηκες τα πόσα έχεις να κάνεις για σήμερα. Φαντάσου να βάλεις το μυαλουδάκι σου να σκεφτεί στόχους, όνειρα, και πράγματα που έτσι και αλλιώς μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα θα αναζητήσεις.. Αγχώνεσαι πριν καλά καλά το ζήσεις.. Κάθε μέρα ζω ένα φορτικό πρόγραμμα, όπως και πολλοί άλλοι ανθρώποι. Προσπαθώ να ικανοποιήσω τα πρέπει μου με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπίπτουν με τα θέλω. Αν αναρωτιέστε αν τα καταφέρνω, θα σας πω την αλήθεια.. ΟΧΙ. Το μόνο που καταφέρνω είναι να συμπεριφέρομαι παιδιάστικα, και αν ποτέ με ανακαλύψουν να τους προβάλω έναν αληθοφανή λόγο έτσι ώστε να τα μπαλώσω. Θέλω τόσα πολλά να κάνω που ούτε ένας αιώνας δεν θα μου έφτανε πιστεύω για να τα επιδιώξω. Και είμαι από τους ανθρώπους που όλοι την ώρα εφευρίσκουν καινούργια πράγματα για να ασχοληθούν.. Που δεν καταλαβαίνουν πως κάθετι που κάνουμε πρέπει να απασχολεί συγκεκριμένα το μυαλό μας, και όχι να το μοιράζουμε σε χίλιες δυο ασχολίες.. Άλλα που μυαλό για υπομονή, που μυαλό για ηρεμία και χαλιναγώγηση του εαυτού μας; Το συγκεκριμένο πρόβλημα νομίζω το απέκτησα μετά το λύκειο.. μάλλον μετά την Γ' Λυκείου που δεν πέρασα με την πρώτη στη σχολή που επιθυμούσα. Και χρειάστηκε να δουλεύω, να πηγαίνω σε ΙΕΚ για να βγάλω καλού κακού ένα δίπλωμα,και να διαβάζω για να ξαναδώσω εξετάσεις.. Μπάχαλο είχα κάνει τη ζωή μου και φαίνεται ότι μου έμεινε το κολάϊ.. έγινε μόνιμο μέσα στην ζωή μου..  

Τι καλά θα ήτανε να ξεκουραζομουν λιγάκι εεε;

Σκεφτομαι και ένα αχχχχ βγαίνει δυνατά από τα χείλη μου...  Ύστερα σιωπή... 

μόλις περάσει αυτή η αναλαμπή λέω στον εαυτό μου.. τρέχα Ε. δεν θα προλάβουμε πάλι τίποτα να κάνουμε! Και ανοίγω το γκάζι και συνεχίζω βιαστικά την πορεία μου..