Ποτήρι με κρασί

Ψυχή αιχμαλωτισμένη στη μελαγχολία .. καταρρακωμένα όνειρα και σκόρπιες πεταμένες σκέψεις από πεθαμένα φιλιά, από ξεψυχισμένες στιγμές, εγκατάλειψη.. 

όση ζεστασιά και να σου προσφέρει ένα αερόθερμο κρυμμένο κοντά στα πόδια σου, δεν φτάνει για να γεμίσει το μυαλό σου.. 

Στιγμές που είχα και στιγμές που έχασα, στιγμές που νοσταλγώ , αγκαλιές, μυρωδιές γεύσεις, ένα ποτήρι παλιό κόκκινο κρασί και εσύ εκεί απέναντι μου.. να με τυραννάς.. να μου παιδεύεις το μυαλό .. Πάψε πια να μου μιλάς με την καρδιά μου, πάψε να με πονάς και φύγε από μπροστά μου, χάσου από τα μάτια μου.. Δεν θέλω να σε ξέρω.. θέλω να ξεχαστείς όπως ξεχάστηκαν και τα όνειρα μου.. Θέλω να ξεχάσουν όλοι ακόμα και εσύ.. ότι υπήρχα για σένα.. Είναι άδικο αυτό που ζω.. Θέλω να ταξιδέψω μακριά σου.. με ακούς μακριά σου!

Αέρας φυσάει δυνατός, τραβάει τα μαλλιά μου σε ένα ξέφρενο χορό, χτυπάει, παρασύρει τα βήματα μου, παραπατάω.. Πάντα αυτό έκανα παραπάταγα εδώ και εκεί και μόνο στην ιδέα του χαμού σου, πέθαινα χίλιες δυο φορές.. Κύκλους σε ένα σενάριο άτυχο.. το έργο είχε μεγάλο ενδιαφέρον μα δυστυχώς ξέμεινε από σκηνική παρουσία .. Και είμαι εδώ χαζή,, κοντά στην προβλήτα να σε διώχνω.. φύγε σε παρακαλώ.. φύγε μέσα από τα μάτια μου, άφησέ με ήσυχη να ζήσω να αναπνεύσω… εγώ δεν άξιζα για σένα.. όχι εσύ..

Τι ήσουνα; Μια γυναίκα μπερδεμένη .. τι είσαι τώρα πια ;; μια γυναίκα μπερδεμένη με πολλά περισσότερα χτυπήματα.. Άνεμος.. σαν τον άνεμο ψάχνει σκόρπια πράγματα.. ακάλυπτες ψυχές να πονέσει.. Άλλα σου είχε υποσχεθεί και άλλα έκανε.. 

Υποσχέσεις.. Υποσχέσεις.. πόσα λόγια ψεύτικα μάζεψα στο καλάθι για την καρδιά μου.. κι ήσουνα εσύ εκεί να μου τα δίνεις όλο και περίσσια όλο και πιο πολλά.. 

Πόσα λόγια σου είπα και εγώ.. πόσο αληθινά σε νοιάστηκα.. σκύβω το κεφάλι και αφήνω τον άνεμο να με χτυπάει στο τραπεζάκι απομένει εκείνο το ποτήρι με το κόκκινο κρασί .. ριγεί από την ορμή του αέρα που τραντάζει το γυαλί.. διάφανα.. και η καρδιά μου , το αίμα της που αιμορραγεί μέσα σε ένα τόσο χαζό σώμα.. Χαζή!! Χαζή!!! Πάντα θύμα στις καταστάσεις.. πάντα εσύ να πονάς.. και να νοιάζεσαι ακόμα.. Τα χρόνια περάσανε και εσύ παρέμεινες στο ίδιο θέμα χαζή.. αναλλοίωτη να αφήσεις την ψυχή σου για κείνον.. καθάρια την σκέψη σου χωρίς στίγματα να την λερώνουν.. χαζή.. ποσό χαζή ήσουνα.. 

Σε λέρωσε και εσένα.. σε μάτωσε και σ’ άφησε να γλύφεις τις πληγές σου σαν σκυλί.. το άξιζες?? Όχι πες μου το άξιζες.. τι έδωσες και τι πήρες καρδιά μου

Τον μισώ.. τον μισώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.. Θέλω πολύ να τον μισήσω.. Στον αγύριστο τα λόγια του, και πιο πολύ η αγκαλιές του.. δηλητήριο ήτανε για μένα , με φαρμακώνανε κάθε στιγμή κάθε λεπτό ακόμα και στα ύστατα.. 

Να μην τον ξαναδώ μπροστά μου.. να φύγει να χαθεί στον κόσμο του.. τον μισώ με όλη την δύναμη που μπορώ να το πω.. Το μπλε του τραπεζιού σκούρυνε και αυτό όπως και η θάλασσα.. και ο ουρανός.. αντάρες ξεσηκωθήκανε και θέλουν να φέρουν ταραχή.. κουμπώνω πολύ το παλτό μου.. να μην νοιώθω κι άλλο κρύο , μου φτάνει το δικό μου.. Το ποτήρι παραμένει στη θέση του αγέρωχο ένα γυάλινο πράγμα είναι κι αυτό όπως και η καρδιά του.. Σηκώθηκα να φύγω.. να το αφήσω πίσω μου όπως και αυτόν..

Το κρασί σώθηκε και όσο ακόμα απόμεινε μέσα σε κείνο το κρυστάλλινο ποτήρι θα το πάρει η θάλασσα ..

Μη κοιτάς άλλο πια

Φύγε σε παρακαλώ..