Κι ήταν εκεί μέσα στη γεμάτη υδρατμούς ατμόσφαιρα, πίσω απ' το θολό κρύσταλλο ανεπαίσθητη φιγούρα που τρέμει στον καθρέφτη.. Η Μυρτώ είχε πάει γρήγορα να της φέρει μία μεγάλη πετσέτα να την σκουπίσει να μην κρυώνει. Η Άνοιξη δεν είχε μπει για τα καλά ακόμη και δεν ήταν καιρός για κρυολογήματα και τρεξίματα. Γύρισε πολύ σύντομα κρατώντας στα χέρια της μία τεράστια σιέλ πετσέτα, φρεσκοπλυμμένη.. να χαθεί μέσα της, να κουρνιάσει και η μυτούλα της να μυρίσει χίλιες δύο μυρωδιές.
Μέσα στο μπάνιο οι υδρατμοί δεν είχαν υποχωρήσει ακόμη. Κρυμμένη πίσω στο βάθος να την περιμένει. Το βρεγμένο σωματάκι της γυάλιζε από κοντά -καλοσχηματισμένο τόσο δα..Τα ποδαράκια της τρέμανε, με τα χεράκια της είχε αγκαλιάσει το κορμάκι της να ζεσταθεί λιγάκι. Οι μπουκλίτσες μαύρες καλοσχηματισμένες πέφτανε στο προσωπάκι της μία εδώ και μία εκεί. Τι όμορφο που ήταν το κοριτσάκι της.
«Εύα μου κρυώνεις;», της είπε με νάζι καθώς τα μάτια της δεν μπορούσαν να χορτάσουν την εικόνα. Η μικρή αν και δύο χρονών και κάτι , είχε πάρει πολλά από τα χαρακτηριστικά της μαμάς της. Μιλούσε λίγο και όχι άσκοπα. Ότι ήθελε να δείξει, το 'δειχνε με μορφασμούς, αγκαλιές και κινήσεις. Κούνησε δύο τρεις φορές το κεφαλάκι της θέλοντας να δείξει το πόσο πολύ κρύωνε. Η Μυρτώ την τύλιξε με την μεγάλη πετσέτα και την άρπαξε στην αγκαλιά της.
«Ουφ κάναμε και ένα μπανάκι» της είπε χαδιάρικα, «τώρα που σε κρατάει η μανούλα δεν κρυώνεις εε;». Ένα μικρό "τσου" ακούστηκε κι ήρθε μία αγκαλιά να επισφραγίσει την αγάπη της. Αυτό το παιδί ήταν όλη της η ζωή. Ότι πιο όμορφο είχε δημιουργήσει..