Εύα.. (μέρος πρώτο..)

Είχε παρατήσει όλες τις δουλειές της στη μέση. Το φαγητό μισοψημένο με τη φωτιά χαμηλωμένη, τα κρεβάτια ξέστρωτα, τα σεντόνια ατίναχτα, το σπίτι ασυγύριστο.. Ούτε ψωμί δεν είχε καταφέρει να πάει να πάρει από το φούρνο.. της ερχόταν πανικός μόνο που τα σκεφτόταν όλα αυτά και η ώρα κόντευε κιόλας δέκα.

*

Κι απ’ την άλλη αυτό το τηλεφώνημα την αποδιοργάνωσε. Είχε συνηθίσει πια να ακούει τα ίδια και τα ίδια μαντάτα κάθε φορά. Τι πρωτότυπο να την ειδοποιούσαν για κάτι πιο ευχάριστο, όπως η πρόοδος της μικρής στο σχολείο ή για κάποια εκδήλωση που θα λάβαινε μέρος και το «αγγελούδι» της, αλλά που τέτοια τύχη..

*

«Αχ αυτό το παιδί..» μονολογούσε καθώς κατευθυνόταν σε μία γνωστή διεύθυνση κατοικίας από τα παλιά. Προαισθανόταν από πριν που θα είχε πάει το αλητάκι της, η Εύα.. «Να δω τι δικαιολογία θα μου τσαμπουνήσει πάλι το παλιόπαιδο» έλεγε και ξανάλεγε.

*

Λίγα στενά πιο κάτω, στο τρίτο στενάκι δεξιά για την ακρίβεια πίσω από τις γυρτές κληματαριές βρέθηκε μπροστά σε μια παλιά μονοκατοικία. Σαν να ήταν ξεχασμένη από το χρόνο αυτή η γειτονιά, λες και η τεχνολογία και ο πολιτισμός είχαν ξεχάσει να ρίξουν μια ματιά και προς τα εδώ. Μπροστά της εκτεινόταν η παλιά πέτρινη μάντρα με την γέρικη πασχαλιά στα αριστερά, ανθισμένη κατάλευκη αφού προϋπαντούσε την άνοιξη, και τους τρεις περιστερώνες στημένους σε παράλληλη σειρά στα δεξιά της. Ο κυρ. Παναγιώτης που τους είχε, λάτρης θανατικός των περιστεριών.. Θυμάται ακόμα ιστορίες για αγώνες περιστεριών που τα έστελναν μέχρι και στη Θεσσαλονίκη για να δουν ποιο θα βρει το δρόμο να φτάσει πρώτο..  Και κάθε τόσο στόλιζε το σύνθετο της κυρα- Ελένης με κύπελλα και τρόπαια από τις κατακτήσεις του. Είχε να το λέει για τα περιστέρια του, και μαζί του και όλος ο κόσμος που τον θαύμαζε.

*

Εκεί πέρα είχε περάσει και η Ειρήνη τα παιδικά της χρόνια.. Μα πως θα μπορούσε να το ξεχάσει, ήταν το σπίτι της γιαγιάς της καλύτερης της φίλης. Μαζί στα παιχνίδια, στα όνειρα τα εφηβικά, μαζί και μεγαλώνοντας τα παιδιά τους.. Η Ειρήνη και η Ελένη φίλες αχώριστες, αδελφικές! Μαζί τις κοπάνες μαζί στα μυστικά, μαζί τώρα και τα παιδιά τους, η Εύα και η Ζένια.. κοριτσάκια της πέμπτης δημοτικού με απροσδιόριστο χαρακτήρα ακόμα.. Η Ειρήνη όμως είχε το μεγαλύτερο πρόβλημα με την Εύα της, με τίποτα δεν μπορούσε να την τιθασεύσει. Αναρωτιόταν πάντα από ποιον είχε πάρει αυτό το παιδί, μα κάθε που γύρναγε και κοίταγε τον άντρα της ήξερε ακριβώς την σωστή απάντηση. Δεν χρειαζόταν καμιά άλλη επιβεβαίωση. Φτυστή και στα μάτια και στο χρώμα των μαλλιών, «αγγελούδι» το κοριτσάκι της. Για άλλη μία φορά κι αυτή την εβδομάδα είχε κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο η μικρή και οι δικαιολογίες διάφορες , ανάλογα με το τι απασχολούσε το αθώο κεφαλάκι του παιδιού πάντα κάτι θα συνέβαινε και δεν πήγαινε σχολείο.

(συνεχίζεται)