Πάντα στην καρδιά μου εσένα θα 'χω..

Πάντα στην καρδιά μου εσένα θα 'χω..

Μέσα σου έζησα 23 ολόκληρα χρόνια.. εκεί μεγάλωσα..

Μου φαίνεται δύσκολο πως θα ξανάρθω και δεν θα σε βρω εκεί..

Δεν θα ξανά ανοίξω τα παράθυρα σου να μπει ο ήλιος το πρωί..

δεν θα αποκοιμιέμαι κοιτώντας για ώρες τον έναστρο ουρανό από το παραθύρι σου..

Από αύριο δεν θα υπάρχεις..

ότι και να κάνω δεν θα μπορώ να επιστρέψω σε σένα και σε κείνους που έζησαν μέσα εκεί...

Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ψυχή μου

Μακάρι να μην χρειαζόταν..

Μακάρι να μπορούσα να σε κρατήσω ανεξήτιλο για πάντα..

Εσένα , τους τοίχους σου, τα παραθυρά σου, την μπλέ πορτούλα σου, τους ανθρώπους μου που περάσανε από κει.. όπου αυτοί σε δημιούργησαν και που μου λείπουν τόσο πολύ..

Πάντα θα σ' αγαπάω...

Καινούργιο σπίτι.. καινούργια ελπίδα

Φως παντού μάτια μου, φως παντού και αλμύρα στα χείλη.
Ήρθα και πάλι να σε δω, αγαπημένη πατρίδα για μένα.

Όπου κι αν πάω όπου κι αν βρεθώ, στην αγκαλιά σου θα ρθω να κουρνιάσω.

Το σπίτι μου χτίζω, θεμέλια από χώμα ιερό,

αγιασμένο από χέρια που μόχθησαν για να επιζήσουν.
Δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή από κάτι τόσο αγαπημένο..
Γι' αυτό και τους καημούς , τους έκλεισα μέσα στην τσάντα μου μπορούν να περιμένουν σκέφτηκα και η καρδιά συμφώνησε..

Το post μετράει κάποια Σαββατοκύριακα πιο πριν..

Μετά από τόσο καιρό σε συνάντησα..

Έκανα την ανέμελη, οτι ήμουν βιαστική.

Δεν μαρτυρούσα ότι είχα αγχωθεί, ότι ήθελα τόσο πολύ να είμαι κοντά σου,

και συγχρόνως να φύγω να χαθώ...

Σου είπα ότι η ζωή μου ήταν γεμάτη δεν πρόδωσα όμως πως έλειπες εσύ..

Τα βλέμματα συναντήθηκαν άπειρες φορές..

και πάντα τράβαγα το βλέμμα μου αλλού.

Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να σου πουν τόσα πολλά..

Λίγα λεπτά έμεινα μα φάνηκαν αιώνες..

Μου ζήτησες να με ξαναδείς.. σου αποκρίθηκα ότι πάντα είμαι βιαστική..

Δεν πρόδωσα την καρδιά μου που φώναζε «και εγώ θέλω..»

Περισυλλογή σκέψεων..

Μετά από πρόσκληση ενός φίλου για ταινία με συνοδεία πίτσας (και πως να αντισταθώ), βρεθηκαμε να κουβεντιάζουμε ώς αργα.. και τελειωμό δεν είχε.. την ταινία την αφήσαμε για άλλη φορά.

Καθώς πήρα τον δρόμο του γυρισμού..αποδέχτηκα πως όλοι οι άνθρωποι τα ίδια προβλήματα έχουμε. Για τους ίδιους λόγους πονάμε. Και περίπου με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε τα άτομα που αγαπάμε και νοιαζόμαστε.. Συνήθως η απόρριψη είναι που μας τρελαίνει , ενώ έχουμε κάνει τόσα για τον άλλον, έχουμε περάσει δια πυρός και σιδήρου για λογαριασμό του. Χωρίς να μας το ζητήσει, απλά γιατί τον αγαπάμε και τον νοιαζόμαστε. Και δεν θέλουμε να βλέπουμε δάκρυα στα μάτια του. Θέλουμε πάντα τα δυο μάτια που αντικρύζουμε να ακτινοβολούν από χαρά..να λάμπουν στο σκοτάδι. Η φωνή από το στόμα να βγαίνει κεφάτη, γεμάτη διάθεση. Επειδή θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο του όμορφο , αγγελικά φτιαγμένο, να μην υπάρχουν σκιές και ίχνη κακοκαιρίας.. Και αν μας το ζητήσει, ή μάλλον έστω και αν το σκεφτεί μονάχα, να νοιώθουμε ότι έχουμε να δώσουμε και άλλα για χάρη του, ότι τόσο καιρό δώσαμε τόσα λίγα και αξίζει περισσότερα ο άνθρωπός μας.
Να συγχωρούμε τα λάθη του και να τον δικαιολογούμε ότι τα κάνει όλα επειδή χρειάζεται αγάπη, φροντίδα την οποία δεν του την δώσανε ποτέ, επειδή φέρεται σαν μικρό παιδάκι εύθραστο..που κάνει νάζια για να τραβήξει την προσοχή μας..

Έτσι λέγαμε όλοι μας στην αρχή. Όλα αυτά προβάλαμε σαν δικαιολογίες. Στάχτη στα μάτια που την βάζαμε εμείς οι ίδιοι για να μπορούμε να ονειρευόμαστε. Χιλιόμετρα διανύαμε μόνο και μόνο για μία καληνύχτα του.
Το όνειρο τελείωνε και αντί να μας τρομάζει αυτό, λέγαμε ας το ζήσουμε ένα ακόμα δευτερόλεπτο. Και το όνειρο τελείωνε μαζί και το οξυγόνο μας, ο σκοπός ζωής μας..
Μέχρι που άφησε συντρίμμια.

Και μετά τι ο άνθρωπος που νοιαζόμασταν, θα δίναμε και τη ζωή μας γι' αυτόν. Ξαφνικά κορέστηκε με όλη αυτήν την αγάπη και έστρεψε το προσωπό του αλλού. Όλα τα όνειρα μου τα είχα σχεδιάσει με κείνην μου είπε κατά λέξη, και η κουβέντα του με χτύπησε στην καρδιά..
Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεκολλήσω ..σκέφτηκα εγώ.. είναι κόλλημα εγκεφαλικό πιο πολυ είπε εκείνος. Θα ηρεμήσω αν μάθω ότι είναι κάπου αλλού αυτό τον καιρό με κάποιον άλλον, θα είναι το τελειωτικό χτύπημα μου είπε. Θα προχωρήσω μπροστά σκέφτηκα και εγώ.. Τα ίδια σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο εκφραζόμασταν. Τα ίδια πράγματα θέλαμε να εξομολογηθούμε, μόνο που τα νοιώθαμε για διαφορετικά πρόσωπα.
Πως γίνεται ο κόσμος να σκέφτεται τόσο όμοια πράγματα και να κυριαρχεί τόση μοναξιά.. απομόνωση.. ανασφάλεια.. Πως γίνεται να σου λέω τα ίδια πράγματα που σκέφτεσαι και εσύ, που έχεις ανάγκη και να μην μπορείς να με καταλάβεις;Να μην μπορείς καν να τα ακούσεις. Μήπως δεν στα φώναξα δυνατά; Να δίνεις απλόχερα στον άλλο, τον κόσμο όλο στα χέρια του και να μην μπορεί να τον πιάσει. Να μην μπορείς να βρεις τι ζητάς μέσα σε τόσα εκατομύρια ανθρώπους; Να μην μπορείς να ολοκληρώσεις αυτό που νοιώθεις;;
Άραγε υπάρχει και διαφορετικός τρόπος να δείξεις την αγάπη σήμερα στον άλλον; Και πως το καταλαβαίνουμε; Τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να νοιώθει πλήρης και με ποιον τρόπο πρέπει να του το δώσουμε για να το καταλάβει;;

Ερωτήματα άπειρα.. Καλή σου νύχτα..

Σάββατο..

Σάββατο..

Δουλεύω και σήμερα..

Καφεδάκι για το χθεσινό ξενύχτι..

Χθες βγήκα για ένα ποτό με ένα άτομο που δείχνει να ενδιαφέρεται για μένα κατά κάποιο τρόπο. Η λογική μου όλη την ώρα έλεγε να μην είμαι αρνητική, ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει.. ότι πρέπει να γνωρίσω τον άλλον λιγάκι για να καταλάβω αν μου αρέσει ή αν είναι αυτό που έψαχνα.

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ήθελα να βγω. Ίσως γιατί έχω καλοβολευτεί στην απομονωμένη ζωή που κάνω αυτό τον καιρό παρέα με τον εαυτό μου και μόνο με κάνα δυο φίλους καλούς.. Ίσως να έφταιγε και το όνειρο που είδα το προηγούμενο βράδυ "στεναχώρια θα πάρω μου είπε ο εαυτός μου όταν το ερμήνευσε." Πάντως βγήκα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς μια βδομάδα όλο του αρνούμαι. Και εκείνος επιμένει.. Τι βλέπει και επιμένει δεν ξέρω ούτε εγώ, μάλλον από περιέργεια.. τι του αρέσει από την θεωρία της κοσμάρας μου δεν ξέρω..

Τελοσπάντων στο θέμα μας πάλι: βγήκαμε πήγαμε για ένα ποτάκι κάπου χαλαρά στην Πλάκα.. όμορφο βράδυ ήτανε.. πήγαμε με μηχανή.. κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Για να πω την αλήθεια μόλις ανέβηκα στην μαύρη Z.. είχα όρεξη πιο πολύ για βόλτα παρά για ποτό.. και ψιλοανέβηκε η διάθεση μου. Φτάσαμε στην όμορφη Πλάκα και κάτσαμε σε ένα μαγαζί με πολύ όμορφη διακόσμηση.

Σκέψεις δικές μου: Μια χαρά παιδί είναι, τι σε κολλάει.. Όμορφος.. προστατευτικός.. λίγομίλητος μόνο (μάλλον θα φταις εσύ η ίδια που τον έχεις πεθάνει στην πόρτα τον άνθρωπο.. ίσως νοιώθει άβολα και κείνος) Μίλα πες κάτι.. κάτι αστείο να γελάσει , να σε κοιτάξει στα μάτια .. να σπάσει ο πάγος που τοποθετείς εσύ συνέχεια..

Έτσι και έγινε.. άνοιξα συζητήσεις ξεκάρφωτες.. του περιέγραφα πράγματα από την δουλειά , από την ζωή μου, από τα μαθήματα χορού και εκείνος χαλάρωσε , χαμογέλαγε απολάμβανε αυτά που άκουγε. Ανοίχτηκε.. άρχισε να μου μιλάει για κείνον, το ένα ποτό έφερε και το δεύτερο.

Κάποια στιγμή άρχισε να με ρωτάει τι γνωρίζω από το παρελθόν του (τι ήξερα για κείνον μου είπε ακριβώς) μάλλον είναι πράγματα που είχε κάνει και φοβάται τι λέγανε για κείνον οι κοινοί γνωστοί.. Πως να του εξηγήσω ότι δεν με ενδιέφερε τι είχε κάνει στο παρελθόν, ούτε τι κάνει τώρα.. και ότι απλά εκτιμάω τον καφέ και το ποτό που πίνουμε αυτή τη στιγμή. Όλα τα άλλα είναι ανούσια για μένα. Του το είπα.. Από τα μάτια του, -δεν πρέπει να με πίστεψε-κατάλαβα.

Το ποτό τελείωσε είπαμε να πάμε μια βόλτα πριν γυρίσω σπίτι γιατί δούλευα το πρωί. Έτσι και έγινε. Πήγαμε βόλτα. αράξαμε κάπου όμορφα με θέα.. έλεγε λόγια τρυφερά.. και όπως είναι φυσικό προσπάθησε να βρει ένα σημάδι ότι τον θέλω και εγώ.. ότι ποθώ ένα φιλί του.

Όμως ξύπνησα ξαφνικά, ένιωθα χαλαρή όσο δεν ένιωθα να "απειλούμαι", τώρα όμως έφυγε η λογική πήρε το λόγο η καρδιά. Ένω χαμογέλαγα ήρθε η λύπη στα μάτια μου. Δεν μπορώ να το κάνω.. αφού το μυαλό μου είναι αλλού. Ο άλλος θα είναι με κάποια άλλη στην αγκαλιά του τώρα μου είπε η λογική. Μα δεν με νοιάζει τι κάνει της είπα εγώ, με νοιάζει να είναι καλά. Του εξήγησα ότι δεν μπορώ, ζήτησα ένα μεγάλο συγνώμη αν άφησα να εννοηθεί κάτι τέτοιο και μετά από λίγο πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Έπεσα

Έπεσα

ψυχολογικά..

αλλά και στην πραγματικότητα..

κι ήμουν μόνη μου..

Ο άνεμος

Είπα η ζωή είναι τόσο λίγη,
δε φτάνει να κάνω
όσα η ψυχή λαχταρεί.
Στάθηκα και αφουγκράστηκα
ο άνεμος μου ψιθύριζε
«Η ζωή είναι αρκετή
για να φτάσεις
εκεί που μπορείς»

ΜΑΡΙΑ ΧΑΝΙΩΤΟΥ

Χρόνος

"Θέλω τόσα πολλά πράγματα να κάνω κι όμως δεν μπορώ.." "ο χρόνος με πιέζει", σκέφτομαι.. "Δεν θα προλάβω.." Και το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται κάθε μέρα απαράλλαχτο. Πόσες ώρες θα έπρεπε να έχει αυτή η μέρα για να μπορούσαμε να τα προλαβαίναμε όλα..να ικανοποιούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Και μετά τι; Μήπως κάποια στιγμή αυτές που ονομάζονται "επιθυμίες" ή "ανάγκες" θα στερέψουν; Και θα είμαστε πλήρεις και ικανοποιημένοι; Ίσως ακόμα και τότε να δημιουργούσαμε καινούργιες ανάγκες, ακόμα πιο πολύπλοκες από τις παλαιότερες. Και νοιώθεις το στήθος να ανεβοκατεβαίνει, αρχίζεις να παίρνεις βιαστικές ανάσες μόνο και μόνο που σκέφτηκες τα πόσα έχεις να κάνεις για σήμερα. Φαντάσου να βάλεις το μυαλουδάκι σου να σκεφτεί στόχους, όνειρα, και πράγματα που έτσι και αλλιώς μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα θα αναζητήσεις.. Αγχώνεσαι πριν καλά καλά το ζήσεις.. Κάθε μέρα ζω ένα φορτικό πρόγραμμα, όπως και πολλοί άλλοι ανθρώποι. Προσπαθώ να ικανοποιήσω τα πρέπει μου με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπίπτουν με τα θέλω. Αν αναρωτιέστε αν τα καταφέρνω, θα σας πω την αλήθεια.. ΟΧΙ. Το μόνο που καταφέρνω είναι να συμπεριφέρομαι παιδιάστικα, και αν ποτέ με ανακαλύψουν να τους προβάλω έναν αληθοφανή λόγο έτσι ώστε να τα μπαλώσω. Θέλω τόσα πολλά να κάνω που ούτε ένας αιώνας δεν θα μου έφτανε πιστεύω για να τα επιδιώξω. Και είμαι από τους ανθρώπους που όλοι την ώρα εφευρίσκουν καινούργια πράγματα για να ασχοληθούν.. Που δεν καταλαβαίνουν πως κάθετι που κάνουμε πρέπει να απασχολεί συγκεκριμένα το μυαλό μας, και όχι να το μοιράζουμε σε χίλιες δυο ασχολίες.. Άλλα που μυαλό για υπομονή, που μυαλό για ηρεμία και χαλιναγώγηση του εαυτού μας; Το συγκεκριμένο πρόβλημα νομίζω το απέκτησα μετά το λύκειο.. μάλλον μετά την Γ' Λυκείου που δεν πέρασα με την πρώτη στη σχολή που επιθυμούσα. Και χρειάστηκε να δουλεύω, να πηγαίνω σε ΙΕΚ για να βγάλω καλού κακού ένα δίπλωμα,και να διαβάζω για να ξαναδώσω εξετάσεις.. Μπάχαλο είχα κάνει τη ζωή μου και φαίνεται ότι μου έμεινε το κολάϊ.. έγινε μόνιμο μέσα στην ζωή μου..  

Τι καλά θα ήτανε να ξεκουραζομουν λιγάκι εεε;

Σκεφτομαι και ένα αχχχχ βγαίνει δυνατά από τα χείλη μου...  Ύστερα σιωπή... 

μόλις περάσει αυτή η αναλαμπή λέω στον εαυτό μου.. τρέχα Ε. δεν θα προλάβουμε πάλι τίποτα να κάνουμε! Και ανοίγω το γκάζι και συνεχίζω βιαστικά την πορεία μου..