Perfect

 

Τα λεπτά ως επί το πλείστον περνάνε σιγά σιγά μέσα από τα μάτια μου μπροστά,  μπορώ πια και αναπνέω δεν τα ορίζω αλλά τα καταλαβαίνω, τα συναισθάνομαι!!!

Το μικρό κορμάκι με το υπέροχο αυτό προσωπάκι μου φωνάζει με όλο του το είναι νοιώσε με, ζήσε με , αγάπησε με,

Προσπαθώ να συλλάβω όσες περισσότερες στιγμές στον άπειρο χρόνο μπορώ.. λαίμαργα γεύομαι την αγάπη του, την μυρωδιά του.. θέλω ένα να είμαι πάντα εκεί κοντά του..

Αναπνέω.. αισθάνομαι , αγαπώ… δεν το δείχνω μα αν ηρεμήσεις τις αναπνοές σου και εσύ.. ίσως το δεις στα μάτια μου και στις κινήσεις μου… Τον αγαπώ!!!!!

Η αγάπη γίνεται ασπίδα πολλές φορές και κάτοπτρο , διαθλάει τις ακτίνες της και διώχνει το σκοτάδι..

Μείνε κοντά μου.. σου είπα δεν ήταν εύκολο να φτάσω εδώ.. αλλά ξαναβρήκα το νόημα της ζωής μου!! Είναι εκείνος..!!! Μου τον έδωσε ο Θεός!!! Δώρο τον άφησε στα χέρια μου!! Είμαι πολύ σημαντική στο είπα δεν στο είπα!!!

Είμαι πολύ σημαντική για εκείνον!!!!

Κάστρο είμαι που προστατεύω αυτούς που αγαπώ!!!

 https://www.youtube.com/watch?v=Bn3_2nz7VRI

Αθόρυβοι άνθρωποι

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξυπνούν νωρίς το πρωί..που σχεδιάζουν τη μέρα τους. Σηκώνουν τα μανίκια για τη δουλειά και τον καιρό! 

Χαρίζουν χαμόγελα, ετοιμάζουν το πρωινό για τους αγαπημένους, σκεπάζουν ξεσκέπαστες πλατούλες στα κρεβάτια, χαϊδεύουν κεφαλάκια και ξεκινούν το πρόγραμμα τους με δύναμη ψυχής.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξυπνούν νύχτα ακόμη έξω.. χαράματα! 

Που ορίζουν την ζωή τους και δεν τους ορίζει, που πορεύονται με αυτά που έχουν και το χαμόγελο έστω και αχνό βρίσκεται πάντοτε στη θέση του!

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ενώ ο χρόνος τρέχει εκείνοι με τελετουργία μυστική 

βάζουν τα θεμέλια για την οικογένεια τους, στρώνουν εκεί που είναι ξέστρωτα, μαζεύουν εκεί που είναι όλα σκόρπια,  φέρνουν φαγητό εκεί που πάει να τελειώσει, φροντίζουν να υπάρχουν τα φρούτα στην κουζίνα, το κοτόπουλο στην κατσαρόλα μαζί με τα λαχανικά τα καρότα τις πατάτες τα κολοκυθάκια. Το νερό να είναι ζεστό στην κατσαρόλα για να φτιάξουμε το γάλα, τα ρούχα μαζεμένα, το πρωινό και τα σάντουιτς για τα παιδιά.. να έχουν να πάρουν μαζί τους στην εργασία ,στο διάβασμα οπουδήποτε το θελήσουν! Να μην πεινάσουν!!

...

Αυτοί οι άνθρωποι ντύνονται στο σκοτάδι, ξυπνάνε χωρίς ξυπνητήρι, περνάνε αθόρυβα από δίπλα σου, συχνά ξεχνάνε και το δικό τους φαγητό, ντύνονται ήσυχα κάνουν την προσευχή τους και ξεκινούν αξημέρωτα!!! 

Στο κρύο και στην παγωνιά το χειμώνα, στις ακραίες θερμοκρασίες το καλοκαίρι… Μοχθούν για να χαλαρώνουν κάτω από τα παπλώματα πέντε ψυχούλες!! Για να ξυπνήσουν νωχελικά όποτε χορτάσει η ψυχούλα τους ύπνο !

..

.

Έναν τέτοιο άνθρωπο έχω στην ζωή μου, μεγάλωσα στα χέρια του και ακόμα με φροντίζει και ας έχω δική μου οικογένεια δική μου μερίδα στην ευθύνη και στο πρόγραμμα των ανθρώπων που ξυπνούν νωρίς το πρωί.

Αυτόν τον άνθρωπο τον έχω ριζωμένο στην καρδιά μου, νοιώθω την παρουσία του, ακούω το αθόρυβο πέρασμα του, νοιάζομαι για το δύσκολο έργο του, αγαπώ την αθόρυβη παρουσία του .. τώρα πια καταλαβαίνω το δύσκολο έργο του…

Θέλω τόσο πολύ να γίνω ένας αθόρυβος άνθρωπος για το παιδί μου!!! Να περάσω από τα μονοπάτια που πέρασε και εκείνος για μένα!!! Να καταφέρω να φροντίσω και εγώ λιγάκι εκείνον τον αθόρυβο άνθρωπο της ζωής μου !!!

💗

Hinder- Lips Of An Angel

Το κοχύλι της ευχής..

Ζωή σε τάξη λοιπόν… και η φαντασία άρχισε τις τολμηρές βουτιές της στο χρώμα το πράσινο και το γαλάζιο.. να ζωγραφίσει σιγά σιγά μια άνοιξη στη ψυχή.. Πέρα από τα προβλήματα και τα αδιέξοδα.. το ήξερε καταβάθος.. δεν έπρεπε να αφήσει την ελπίδα να πεθάνει.. έπρεπε να παλέψει για ακόμη μία φορά.. για χάρη της.. την αγαπούσε την ελπίδα.. την ένιωθε κοντά της σαν το ξημέρωμα, σαν τον ήλιο το καταμεσήμερο.. έπεφτε κάθετα και έκαιγε, ξεχύνονταν από την μία άκρη του ορίζοντα και κατατρόπωνε κάθε ίχνος φόβου, κάθε μαύρο σημείο.. ξάσπριζε.. τον ουρανό, τα σπίτια, τους ανθρώπους.. έμπαινε τόσο βαθιά που πολλές φορές ξάσπριζε και τις ψυχές τους… στέγνωνε ένα ένα τα φτερά στην πλάτη τους με ένα αεράκι τα αναθάρρευε να νοιώσουν λιγάκι την ζωντάνια, την ώθηση. Μια γλυκιά ανατριχίλα.. και περίμενε. Τους άφηνε έτοιμους τους ανθρώπους να πετάξουν αν αυτοί το αποφασίσουν .. εκείνη μόνο ως ελπίδα τους ετοίμαζε, τους παρότρυνε για άλλο ένα άλμα , για άλλη μια ώθηση προς τα πάνω και τους καθάριζε τον ουρανό, ολόφωτο ορίζοντα να έχουν να βλέπουν να πετάνε…

Έτσι ένοιωθε και κείνη μέσα της εκείνη τη μέρα.. κάτι σάλευε κάτω από το ροζ λιλιπούτειο τριαντάφυλλο που κρεμότανε στο λαιμό της.. Ευωδίαζε μια γλυκιά μυρωδιά, από άνοιξη, κάτι που λίγωνε ακόμα και την ψυχή της… Την έκανε να κλείνει τα μάτια και να χαμογελά τόσο που είχε σχεδόν ξεχάσει πόσο απαραίτητο ήταν εκείνο το συναίσθημα και τώρα που το βίωνε αναριχούσε σπιθαμή προς σπιθαμή όλο της το σώμα.. από τα πέλματα και τις γάμπες της μέχρι της ρίζες των μαλλιών της.. είχε έρθει η ώρα…

Το όνειρο δεν άντεχε άλλο.. ξεχείλιζε.. υπερχείλιση ψυχής το συμπέρασμα στα σκαριά για ένα γραπτό…

…. «Το κοχύλι της ευχής»

Ο Κύρης

Από τους ανθρώπους που γνωρίζω ο πιο δυνατός, περπατάει και τρέμει η γη..
όπως έλεγε και η γιαγιά μου.. Ακόμα και την πέτρα μπορεί να στύψει..

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου..

Άντρας ψηλός, μεγαλόσωμος! Φοβίζει όσους δεν τον γνωρίζουν.. Πάντα σοβαρός και μετρημένες οι κουβέντες του.. Μα σαν σε γνωρίσει χαμογελαστός και καταφερτζής..
Χαρακτηριστική εικόνα του μπαμπά μου, να έρχεται από μακριά σοβαρός, να καλησπερίζει όλη την γειτονιά και να κοιτάει προς το μέρος μου και να χαμογελάει ολόκληρος!
Μελαχρινός με πρόσωπο "καθαρό", με δυο γεμάτα λάμψη μελιά μάτια..
Ζαφείρια κεχριμπαρένια στο χρώμα του μελιού.. Παρμένα από τα πιο μακρινά μέρη της Ανατολής.

Τα πιο λαμπερά μάτια που έχω δει..
Ακόμα και στη λύπη λάμπουν χαρακτηριστικά. Όταν σκοτεινιάζουν τρέμουν τα πάντα γύρω μου, φοβάμαι ότι κάτι κακό θα συμβεί.. Θέλω να κάνω τα πάντα για να του πάρω την θλίψη από το πρόσωπο. Ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να στηριχτώ.. ο μόνος που θα ζητήσω την βοήθεια του, χωρίς να ντραπώ, χωρίς να νοιώσω ότι υποβιβάζω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω να είμαι κοντά του σε ότι χρειαστεί, σε ότι τον ευχαριστεί..

Τίμιος και εργατικός, δουλεύει από μικρός.. Την δουλειά δεν την φοβάται.
Κοπιάζει για την οικογένεια του και για ότι χρειάζεται στη ζωή του.
Πιστός στην Θρησκεία και ευλαβής, σεβάσμιος.

"Χρυσοχέρης" καταφέρνει να κατασκευάσει ότι μπορεί να φανταστεί.
Ιδιαίτερα χρησιμοποιεί το ξύλο, του αρέσει να φτιάχνει κάδρα, καθρέφτες στο χρώμα του μελιού και άλλα έπιπλα με το δικό του στυλ και ιδιαίτερο μάτι. Τα πιο πολλά τα δωρίζει σε φίλους καρδιάς και ανθρώπους που εκτιμάει. ΑΝ ήταν στο χέρι μου θα ήθελα να τα κρατήσω όλα..
Μιλάει σοφά και ακόμα και τα αστεία που λέει έχουν το όριο του μέτρου όπου σπάνια το υπερβαίνει. Του αρέσει η οικογένεια και οι οικογενειακές στιγμές και συζητήσεις. Λατρεύει το ψάρεμα και τα περιστέρια. Περιστεράς από μικρός, απασχόληση από την οποία δύσκολα τον ξεκολλάς. Όπως και τα τραγούδια της δεκαετίας του 80. Έψαχνα για πολλούς μήνες ένα τραγούδι που όταν μου το τραγουδούσε μου έλεγε ότι λεγόταν kamikazi ενώ στην πραγματικότητα λεγόταν summer wine. Όταν διαπίστωσα το λάθος του και του το είπα επιδεικτικά με το αθώο χαμογελό του κατάργησε όλους τους μήνες και όλες τις ώρες που είχα σπαταλήσει..

Χαδιάρης και φοβιτσιάρης στη θέα του αίματος. Κοντεύει να λιποθυμίσει μόλις αντικρίσει αίμα ή συμβεί κανένα ατύχημα και κοπεί πουθενά. Και όταν κρυώνει ή αρρωσταίνει τον βρίσκεις χουχουλιασμένο κάτω από τα σκεπάσματα μέχρι το κεφάλι σκεπασμένο. Μόνο η μύτη και τα μάτια του εξέχουν..
Το καλοκαίρι τον βρίσκει όμοιο με τους ψαράδες, ηλιοκαμμένο, μαύρο τελείως θα έλεγα είναι το χρώμα του, να τριγυρνάει ξυπόλητος στα βράχια, να καθαρίζει την ψαριά που έπιασε, αχινούς και άλλα όστρακα από την θάλασσα. Και το απόγευμα να κάθεται στην παλιά πλατφόρμα σε καρέκλα δίπλα στο λευκό τραπέζι και να ρεμβάζει από κει την ατελείωτη θάλασσα που ανοίγεται μπροστά του.. Του αρέσει να ακούει τα κύματα. Αγαπημένο του ψάρι τα μπαρμπουνάκια και γενικά τα ψάρια που πιάνει ο ίδιος.

Δεν ξέρω με ποιες άλλες εικόνες θα μπορούσα να τον περιγράψω τον μπαμπά μου. Μπροστά από τα μάτια μου περνάνε τόσες πολλές που όλες με κάνουν να χαμογελάω.
Θα μπορούσα να βάλω κάποιο αρχείο ήχου να ακούγεται που τον έχω ηχογραφήσει να μιλάει. Χαρακτηριστική κουβέντα όταν έχει κέφια είναι το: "Τι έγινε ρε παιδάκι μου, κανένα φράγκο θα πέσει..; γιατί πονάει το δοντάκι μας.. "
και άλλη μια όταν μου έχει θυμώσει που αργώ τα βράδια: "Καλά ρε μουλάρι, φιλότιμο δεν έχεις; , δεν τον σκέφτεσαι τον πατέρα σου που ανησυχει..; "

Χειμώνας 2007

Η μητέρα..

Λέξη πολύτιμη στη ζωή μου, στη ζωή κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπου.

Μητέρα.

Μητέρα..Μητέρα..

Μαμά

Η μαμά μου..

Κτητικότητα. Η μαμά μου! Η δική μου μαμά καλύτερη από όλες τις μαμάδες του κόσμου. Ο άνθρωπος μου. Ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Αγαθή και αθώα, θέλω να την προστατεύω όλη την ώρα. Καλόκαρδη και χρυσοχέρα, δεν θυμάμαι κάτι που να της έχω ζητήσει και να μην το έχει κάνει για να με ευχαριστήσει.

Η μανούλα μου, ο καστανός άγγελος που με περιμένει κάθε μεσημέρι σπίτι, κοντά στην κουζίνα.. κάτι να μαγειρεύει ή να συγυρίζει. Βγαλμένη σαν από παραμύθι κατέχει μια λάμψη, μια ομορφιά ονειρική που στα μάτια μου δεν μπορώ να βρω σε άλλη. Μικροκαμωμένη κι εύθραυστη σαν πορσελάνη ακριβή, σαν ένα αγγείο χειροποίητο που με αγωνία σκέφτεσαι πως να το αγγίξεις μην τυχόν και το χαλάσεις..

Το πρόσωπο της ανάγλυφο, και με κλειστά μάτια θα ξεχώριζα την παρουσία της, σχεδόν εισπνέω την μυρωδιά της.. Τα χείλια της, τα μάγουλα της, τα ματάκια της.

Μάτια πράσινα, στο χρώμα το βαθύ με καφετιές ακτίνες που και που, έντονα και εκφραστικά. Σε ταξιδεύουν σε κοράλλια στα βάθη της θάλασσας, σε ωκεανούς σε περιοχές απάτητες ανεξερεύνητες , σε μέρη τροπικά.. Είναι φορές που σκέφτομαι πως η Άνοιξη κρύφτηκε στα μάτια της, ίσως και το Φθινόπωρο. Τότε που τα δέντρα παίρνουν το χρώμα το πράσινο και το καφέ και το χρυσό και φλερτάρουν με τον ήλιο και τα σύννεφα. Τότε που ο ήλιος παίζει κρυφτό πίσω απ' τα σύννεφα, και ξεγελάει τη φύση, πλανεύοντας την πως ίσως να 'ρθε η 'Ανοιξη..

Αν μπορούσα να την συνδέσω με εποχή πιστεύω ότι θα ήταν ένα με την Άνοιξη, με τις ομορφιές του Απρίλη και του Μάη. Μέσα στην αναγέννηση της γης, μέσα στην εμφάνιση των λουλουδιών και στις λεγόμενες "καμπανούλες" που εμφανίζονται από το πουθενά και προσδίδουν χρώμα στη ζωή. Μάτια γεμάτα υπομονή, ζωντάνια.. κατέχουν μια μελαγχολοκή λάμψη που θέλεις να εξερευνήσεις..

Η μανούλα μου παντρεύτηκε από πολύ μικρή, έτσι έχω τη χαρά και την ευτυχία να έχουμε μικρή διαφορά. Κοντούλα και μικροκαμωμένη έτσι όπως είναι... χωράει ολόκληρη σε μια αγκαλιά... Αναζητώ την αγκαλιά της πολύ συχνά, δύναμη να γεμίσω την ψυχή μου όταν νοιώθω μοναξιά.

Ο άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στο σπίτι. Η παρουσία της πολύτιμη στη ζωή μας, εκείνη μας ενώνει και μας κρατάει αγαπημένους. Ο ρόλος της πολύπλοκος.. από τις δουλειές του σπιτιού και το φαγητό, μέχρι τις έννοιες του καθενός μας.. Κόβεται σε χίλια κομμάτια για να ευχαριστήσει τους πάντες.
Και σε μια οικογένεια ο καθένας μας χρειάζεται διαφορετική μεταχείριση για να τον προσεγγίσεις. Πόσο αγώνα κάνει για να μην έχει κανένας μας παράπονα.. πόσο αγώνα για να δείχνει αγάπη στον καθένα ξεχωριστά εκεί που το έχει ανάγκη.
Πόσα ευχαριστώ της χρωστάω..

Λατρεύω την φωνή της, λατρεύω την Άνοιξη που ανοίγει ο καιρός και τα παράθυρα του σπιτιού είναι ανοικτά. Καθώς γυρνάω από την δουλειά την ακούω να τραγουδάει. Φωνή αηδονιού, κελαρυστή και μελωδική.
Αυτή είναι η Μητέρα μου, βγαλμένη μέσα από παραμύθι, κατοικεί μέσα στο δικό μου σπιτικό! Κλαίει μαζί μου όταν κλαίω, τον πόνο μου προσπαθεί να τον κάνει δικό της.. μερικές φορές πιστεύω ότι πονάει πιο πολύ από μένα. Τόση είναι η αγάπη της. Και γελάει μαζί μου, όταν έχω όρεξη και χαρά στην καρδιά μου..! Με καταλαβαίνει εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν, με γνωρίζει όσο κανείς άλλος, με αισθάνεται όταν πάει κάτι άσχημο να μου συμβεί.

Αν ήταν κίνηση: θα ήταν μια αγκαλιά
Αν ήταν αίσθηση: θα ήταν η αφή
Αν ήταν χρώμα: θα ήταν το καφέ και το πράσινο μαζί
Αν ήταν λίθος: θα ήταν το κεχριμπάρι, το σμαραγδι
Είναι όμως άνθρωπος και είναι η Μαμά μου!!

Χειμώνας 2007

Ανακατεύθυνση..

Πάνω στη μηχανή ξεχνούσε την ηλικία της. Ήταν ένα παιδί. Μόνο αυτό ήξερε. Έγερνε το κορμί της δεξιά κι αριστερά και τρελαινόταν όταν ο δρόμος είχε στροφές, στροφές, στροφές… Τράβηξε το γκάζι ακόμα πιο πολύ θέλοντας να νοιωσει κι άλλο ελεύθερη.. Συντροφιά τις σκέψεις της.. από τον ίδιο τον εαυτό της.. Το ηλιοβασίλεμα που εβλεπε μπροστά της φάνταζε αισιόδοξο..!

Κράτα τα ονειρά σου αληθινά

Ε Ρ Ω Τ Α Σ

ποτέ δεν ξέρεις πότε αρχίζει και πότε τελειώνει..
Άλλοι τον ψάχνουνε..
Άλλοι αναγκαζόμαστε να τον διακόψουμε..
Άλλους μας προδίδει..

Σε όλες τις περιπτώσεις όμως είμαστε τυχεροί γιατί
τον β ι ω ν ο υ μ ε ! ! Κι ο καθένας επιστρέφει στο στυλ που του ταιριάζει, από την στιγμή που αποτύχαμε σε οτιδήποτε άλλο.


Hold your dreams
Don't ever let it go
Be yourself
And let the world take notice

So many doubts running through your mind
All the excuses
Don't have the time
All the rejection you have to leave behind

Τόσες πολλές αμφιβολίες στο μυαλό σου..
Και δεν υπάρχει χώρος για δικαιολογίες..
Όλη η απόρριψη που πρέπει να αφήσεις πίσω σου...

Leave it all behind...

Αλλαγή πλεύσης λοιπόν με χαμόγελο
δεν ξαναγυρνάμε πίσω

http://www.youtube.com/watch?v=as-BDIB_9cE&feature=related