Ήλιος

Ο χρόνος ξεγλιστρά και ο ήλιος κάνει παιχνίδια. Τα μάτια μου θολώνουν από φως διάχυτο τριγύρω.. Μεσημέριασε, ο ήλιος στην καλύτερη ώρα της ζωής του, τόσο δυνατός τόσο έντονος.

Καθισμένη , λουσμένη από φως.

Περιμένω.. σκέφτομαι..

Τα χέρια τεντωμένα, δείχνουν προς την θάλασσα.

Λουσμένα από φως, ξέχωρα το ένα από το άλλο.. Οι ακτίνες χωρισμένες πάνω σε δύο επιφάνειες , δοσμένες εξίσου ίδια.. Δυο ζωές, η παλιά και η καινούργια Ινώ. Το παρελθόν και το μέλλον.

Ποιο να ξεχάσω , ποιο να αρχίσω..

Νοιώθω τύψεις, λησμονιά για το παρελθόν, χαρά και φόβο για το μέλλον.

Διάλεξα να τα σκεφτώ ώρα μεσημεριανή.

Ώρα αγαπημένη.

Όσο μπορώ να μην σκιάζω τις σκέψεις μου..

Ο έρωτας έχει ρεπό απόψε. Ήθελα να σκεφτώ να αναλύσω λίγο και πάλι το Εγώ μου.

Όλα καλά πάνε ως τώρα, μα και πάλι φοβάμαι. Προσπαθώ να είμαι συνεσταλμένη..

Τόσο πολύ..

Που τυχαίνει πολλές φορές να μην το ζω..

Πόσο πολύ σκέφτομαι την παλιά Ινώ. Σαν τον ήλιο ήτανε τον μεσημεριανό.. έπεφτε κάθετα εκεί που ήθελε. Χωρίς περιορισμούς. Ζημιές προκαλούσε και απώλειες είχε, αλλά ήταν όλα τόσο έντονα , συγκλονιστικά

Ζεστά όπως το φως στα ακροδάχτυλά μου.

Πόσο θέλω να σε αγγίζω, να χαθώ..

πόσο πολύ πάλι φοβάμαι μην πληγωθώ.

Λουκουμάκι..

Πρωινό ξύπνημα για δουλειά
Είμαι σχεδόν άϋπνη 3 ολόκληρες μέρες.
Ο λόγος.. από τους καλύτερους!

Ετοιμάζω ένα καφέ στα γρήγορα για να ανταπεξέλθω.
Μέσα στο ντουλάπι βρήκα ένα μικρό κουτάκι με λουκουμάκια..
Κάθομαι .. τα περιεργάζομαι..
διαλέγω ένα με χρώμα ροζ με πολλή ζάχαρη άχνη.
Γεύση τριαντάφυλλο, να μου γλυκάνει πιο πολύ την μέρα.
Ακολουθεί την ίδια πορεία και το δεύτερο και το τρίτο λουκουμάκι
Έχω γεμίσει ολόκληρη ζάχαρη άχνη και χαμογελάω..

Θυμήθηκα την γιαγιά μου.
Όποτε πηγαίναμε με τους γονείς μου να την δούμε
ξέφευγα από τα χέρια τους και έτρεχα γρήγορα να κατέβω τις σκάλες να μπω στο μικρό υπογειάκι να την δω , να πέσω στην αγκαλιά της.

Μου φαίνεται ότι την βλέπω.
Όμορφη, ψιλή, χοντρούλα με γυαλάκια και μια τεράστια αγκαλιά.
Έτρεχα με δύναμη και έπεφτα στα πόδια της και εγώ και η αδερφή μου.
Και με χαρακτηριστική φωνή γιαγιούλας έλεγε: «αχ ήρθαν τα παιδάκια μου..»
Νομίζω ότι μυρίζω την μυρωδιά της ναφθαλίνης που είχε το δωμάτιο και το άρωμα από το λιβάνι κάτω από τις εικόνες..
Πάντα είχε φυλαγμένα παιχνιδάκια από μπουμπουνιέρες να μας δώσει και ένα κουτάκι με λουκουμάκια και γλυκό βανίλια.

Μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο δωματιάκι είχε πάντα λουκουμάκια να τρατάρει τον κόσμο που θα ερχόταν. Και όταν ήμουν πια σε θέση να πηγαίνω μόνη μου να την βλέπω, με έπαιρνε τηλέφωνο να μου θυμίσει ότι μου είχε κρατήσει φανουρόπιτα και λουκουμάκια.. και ότι με περιμένει..

Γιαγιούλα μου γλυκειά, καιρό έχω να έρθω να σου ανάψω το καντηλάκι.. Και ήρθες πάλι να μου το θυμίσεις μόνη σου!

Η ζωή συνεχίζει το δικό της δρόμο .. 1.

Οι μέρες προχώραγαν γοργά. Η μία διαδέχοταν την άλλη αναγκαία σαν την ανάσα που έβγαινε από το στήθος της. Βυθισμένη μέσα στα έγγραφα δεν άφηνε στον εαυτό της περιθώρια για σκέψεις πικρές. Για σκέψεις ανείπωτες.. Σκέψεις για κείνον. Είχε βρει λέει και ένα τρόπο να χαμογελάει και περηφανευόταν πως έτσι θα έλυνε τα προβληματά της. Όνειρο είχε φτιάξει ένα.. το δικό της όνειρο με πρόσωπα αληθινά αλλά και φανταστικά συνδυασμένα και μπλεγμένα σε ένα τεράστιο κουβάρι. Θα τα άρχιζε όλα από την αρχή έτσι είχε σκεφτεί. Θα δημιουργούσε και τον συντροφό της έτσι όπως τον είχε φανταστεί, με μάτια όλο φως και μια αγκαλιά. Μαζί θα ζούσανε στο όνειρο, ζευγάρι ταιριαστό. Και όσο πιο πολύ θα τον ήθελε, θα τον καλούσε και στην πραγματικότητα. Η Ζένια , κοπέλα όμορφη, εκδηλωτική. Χείμαρρος η ζωή της και στις χαρές και στις λύπες. Αν έμπλεκες στο διάβα της , σε παρέσερνε μαζί της και το μόνο φρόνιμο που είχες να κάνεις ήταν να αφεθείς, να το ζήσεις. Στα 24 χρόνια της ηλικίας της είχε ξεχάσει να διαχωρίσει αν ήταν γυναίκα ή είχε παραμείνει παιδί. Αισθησιακή, ψιλή, καλόλιγνη στο πέρασμα της έκανε τα αντρικά βλέμματα να κολλάνε πάνω της, μυριάδες πόθοι να τις προσφέρουν στα πόδια της μυστικά βαθιά, βγαλμένα από σκοτεινά σημεία του μυαλού, ψίθυροι να χαϊδεύουν τα αφτιά της, το λαιμό , το κορμί της. Το ένοιωθε, το έβλεπε στα λάγνα βλέμματα των αντρών που συναντούσε, πως στα χέρια της αφήνανε περίσσια δύναμη. Και πως αν ήθελε μπορούσε να έχει τα πάντα. Ότι θα ήθελε κάθε γυναίκα. Όμως τα περιφρονούσε. Είχε χαθεί κάπου εκεί στα παιδικά τα χρόνια, στα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς. Σε εκείνα που μιλάγανε για πρίγκηπες και πριγκηποπούλες, για παλάτια και αγώνες για την καρδιά κάποιας δεσποσύνης.. Θυμόταν καλά την γιαγιά της που της έλεγε πως για όλους τους ανθρώπους κάπου εκεί πέρα έξω υπάρχει ένα ταίρι. Ένα ταίρι για μένα γιαγιά, φώναζε τότε η μικρούλα και τέντωνε τα χεράκια της ψηλά και γύριζε γύρω γύρω από το δωμάτιο δοκιμάζοντας να πιάσει το ταίρι της που θα 'ρχοταν από τον ουρανό. Τα χρόνια πέρναγαν και η Ζένια μεγάλωνε με τις αδερφές της και κάθε φορά που ερωτευόταν πίστευε πως είχε βρει το ταίρι της. Και όταν τα πράγματα πηγαίνανε στραβά, έκανε πως δεν τα έβλεπε. Και όταν ένοιωθε πως δεν ταίριαζε με το αγόρι της προσπαθούσε να αλλάξει στα ξένα μέτρα και σταθμά. Έπρεπε να ταιριάζει με το "ταίρι" της πάση θυσία. Μα η κάθε σχέση είναι ένα ταξίδι ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Ένα ταξίδι που δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Μόνο που εκείνη είχε ριζώσει στα μάτια και στην καρδιά της την φράση «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..»

Άνοιξη..

Γράφω γράφω και τελειωμό δεν έχω.. σαν τον κήπο μου όλη την ώρα ανθίζει κάτι.. Άνοιξη μπήκες και οι "κάλλες" μου γέμισαν με κρίνους λευκούς. Σκέφτομαι το καινούργιο σπίτι που θα χτίσουμε.. τώρα μπήκε στα σκαριά.. Το ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.

Όλο φως όλο παράθυρα Θεέ μου και μπαλκόνια.. Να έχει χώρο να μπαίνει ουρανός και θάλασσα.. Και αυτό στο χρώμα το λευκό, νησί θυμίζει, νησί να γίνει και η καρδιά μου..

και κάτω από το μπαλκονάκι του δωματίου μου ένα πρεβάζι στον κήπο με "κάλλες".. κάντε κουράγιο γλυκές μου, υπομονή στις γλάστρες,
σε λίγους μήνες θα είμαστε στο σπίτι μας, θα σας λέω "καλημέρα" και θα μυρίζουμε μαζί την θάλασσα..

Αλλαγή Πορείας..

Κ να μαι τώρα στο πλοίο να ταξιδεύω για την Α..... .
Πόσο καιρό είχα να το κάνω.. κ να μαι τώρα μόνη αλλά πιο ώριμη από ποτέ.. ως τώρα.
Τι κάνω; Σπάω το κατεστημένο, χαράζω πορεία και κάνω ότι μου κάνει κέφι.
Νοιώθω ζωντανή, γεμάτη όρεξη, μαγνητίζω κόσμο..
Μαγνήτισα και κέρδισα έναν άνθρωπο ήδη αλλά αυτό το ταξίδι είχε και επιστροφή.
Εύχομαι να ξαναμαγνητίσω.
Μυρίζω την ευτυχία, κάπου εδώ κοντά πρέπει να είναι..

Σάββατο ήτανε.. πέρασε

Ήτανε ένα επεισοδιακό Σάββατο.. Έπρεπε για δεύτερη συνεχόμενη μέρα να είμαι κοντά σε μία κολλητούλα.. τράβαγε μεγάλο ζόρι εδώ και μια βδόμάδα λόγω σχέσης και άρχισε να αχνοφαίνεται το τέλος αυτής της συμβίωσης.. Έφτανε ξαφνικά αυτο το όμορφο ταξίδι στο τέλος του..

Όσοι έχουνε σχέση γνωρίζουν τι αγώνες δίνουν καθημερινά για να την κρατήσουν ζωντανή, θερμή και ευχάριστη.. Όσοι είναι μόνοι τους ξέρουν τι σημαίνει ένας χωρισμός.. ξέρουν πως πονάει.. και πως δεν ξεπερνιέται εύκολα..
Εγώ βρίσκομαι στην δεύτερη κατηγορία μάλλον γι' αυτό δεν ήθελα να περάσει το ίδιο και το κολλητάκι μου.. Ήταν (λέω ήταν γιατί δυστυχώς τελείωσε) μία σχέση από τις πιο όμορφες.. από τις πιο ζωντανές.. και δίπλα τους όλοι εμείς οι υπόλοιποι είχαμε γίνει μια τεράστια παρέα.

Δεν θα σταθώ τόσο πολύ σε αυτό.. γιατί ακόμα είναι νωρίς για εικασίες.. Ο χρόνος θα δείξει αν θα ξανα είναι μαζί. Μόνο να.. το μόνο που ήταν τραγικό σε όλο αυτό .. είναι το να ξέρεις ότι ο άνθρωπος που αγαπάς ξαφνικά θέλει να φύγει.. για τους δικούς του λόγους.. για τα δικά του προβλήματα.. ή "θέλω".. και να ξέρεις ότι αυτό ίσως και να ναι το τελευταίο βράδυ που περνάτε μαζί.. Δεν υπάρχει πιο επώδυνο σκαλοπάτι από αυτό.. να πρέπει να το παίξεις άνετη στους άλλους, ότι δεν συμβαίνει τίποτα, και σε εκείνον το ίδιο, αλλά μοναχούλα να είσαι στην ουσία.. και σε δυο μήνες θα κλείνατε 4 χρόνια.. μια σχέση όχι του ενός μήνα αλλά σταθερή, σχέση που πέρασε πολλά, που ξέρεις τον άλλον απ' έξω και ανακατωτά, που έχεις μάθει να κοιμάσαι στην αγκαλιά του. Πως θα κοιμηθεί από δω και πέρα μοναχούλα;..
Θυμάμαι πριν 2 βδομάδες κάνοντας την καθιερωμένη βόλτα μετά το μάθημα του χορού, να σχεδιάζει που θα πάνε διακοπές.. Να σχεδιάζουμε το υπόλοιπο καλοκαίρι -χωρίς άδεια- στην Αττική πως θα περάσει. Όλα ήταν ήσυχα ούτε που φαινότανε κάτι το ανησυχητικό.. Και όμως ξαφνικά όλα αλλάζουν.. μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί..

Δεν ξέρω αν η κολλητούλα μου είναι πιο δυνατή ή πιο αδύναμη από μένα.. Ούτε μπορώ να την κάνω να μην πονάει, ή να μην της λείπει .. Εύχομαι μονάχα όλα όπως γίνανε να γίνανε για καλό. Και η ειρωνία της τύχης πέφτει πάλι σε διάφορα μικρά κομματάκια που άρχισαν να ομορφαίνουν και την δική μου ζωή.. Πίστευα ότι αν είσαι κοντά σε μια ευτυχία σίγουρα θα σε διαδεχθεί και σένα μία άλλη.. Από την δική μου μικρή ευτυχία είδα μόνο για λίγο την όψη της.. μόνο που πρέπει να την αφήσω τώρα στην άκρη.. Φιλάκια.. Εύχομαι όλα να είναι για καλό..

Σκέψεις κάνω..

Η Β. τα βρήκε με τον Π., και μετά από τόσο καιρό δυστυχίας και προβλημάτων.. πιστεύει ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά..

Μακάρι της το εύχομαι όμως εδώ είναι το σημείο που πρέπει να αναρωτηθώ:
Έπρεπε να περάσει τόσα για να πάρει μια βδομάδα χαράς πίσω;

Κι όλα όσα πέρασε γι' αυτόν και που της έκανε ο ίδιος, τα ξέχασε όλα;
Τα 'κρυψε βαθιά στην καρδιά της; Και τι;
Μπορεί να συνεχίσει να είναι ερωτευμένη μαζί του και να μη σκέφτεται τα άσχημα;

Πάσχιζε τόσο καιρό να καταφέρει τι;; Κάτι που την πληγώνει; Κάτι που για να το κερδίσει έπρεπε να την μειώσει τόσο πολύ;;

Και τώρα τι;; Τώρα που είναι δικό της μπορεί να νοιώσει ικανοποιημένη;

Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω.. άποψή μου.. έτσι απλά;; απλά επειδή γύρισε;; Και να βάλω το φόντο της ευτυχίας;; Γιατί είμαι ευτυχισμένη;;

Μήπως είμαι εγώ λάθος..

Ποιος ξέρει..

Τα αγαθά με κόπο τα αποκτάμε λέει ένα ρητό.. και για να αποκτήσουμε κάτι πρέπει να ρημάζουμε την ψυχή μας ρωτάω εγώ;
Δεν γίνεται να έχουμε κάτι χωρίς τόσες πικρές θυσίες , χωρίς κατακρεούργημα ψυχής;

Όλα γίνανε ξαφνικά.. και η μπόρα..

Και όλα αλλάζουν ξαφνικά..
Φαίνεται το καλοκαίρι επιδρά καταλυτικά.
Ξαφνικά γίναμε το επίκεντρο της προσοχής
Θέμα συζήτησης: κάτι κοινό για μας τους δυο.. Μία Αξία. Μία Αδυναμία..

Εγώ είχα πιει ήδη δυο ποτήρια κρασί..Λίγο αργότερα ήρθε και το τρίτο.
Συζήταγα τελείως ουδέτερα! Μετά από τόσα "στραπάτσα" έχω μάθει να κρατάω
αποστάσεις..
Να φυλάγομαι..
Η ώρα είχε πάει 2 και..
Έπρεπε να φύγω.

Πήγα να πληρώσω. Ήταν όλα πληρωμένα.
Χωρίς λόγο..
Χωρίς να του αφήσω κάτι.. κάτι να εννοηθεί..
Σου είπα ήμουνα ουδέτερη.
Και έφυγα.

Στο δρόμο με διαδέχτηκε μια αναπάντεχη μπόρα χωρίς σταματημό.
Γύρισα .. Άλλαξα.. Και έπεσα γρήγορα στο κρεβάτι μου.
Κοιμήθηκα με συντροφιά ένα χαμόγελο
Σκεπτόμενη δυο γαλάζια σαν τον ουρανό μάτια..

Θα...

Θα με δεις ξαφνικά με τις φίλες μου σ' ένα καφέ , σε μια βόλτα και ξαφνικά η καρδιά σου θα σκιρτήσει. Θα με γνωρίσεις και θα γίνουμε ζευγάρι.

Θα πηγαίνουμε για καφέ, θα μου λες λόγια γλυκά και 'γω θα κοκκινίζω, θα ντρέπομαι, θα σου δείχνω πόσο ευτυχισμένη είμαι, θα χάνομαι μες την αγκαλιά σου. Κι εσύ θα μου μιλάς, θα λες χίλια πράγματα, για το αμάξι , για τη μηχανή, για τη δουλειά σου, για τα σχέδια του καλοκαιριού ή του χειμώνα. Και εγώ θα σε κοιτάω, δεν θα χορταίνω να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αισθάνομαι δίπλα μου. Και μάτια δεν θα 'χω για άλλον παραμόνο για σένα.

Και πριν φύγουμε στο τραπέζι δυο ποτήρια με καφέ το ένα άδειο.. το άλλο γεμάτο. Θα με κοιτάς θα μου χαμογελάς, μα σου είπα, έχω μυαλό μόνο για σένα, δεν με νοιάζει αν είναι μέρα ή νύχτα, χειμώνας ή καλοκαίρι , αν είμαστε εδώ ή κάπου αλλού. Θα παίρνεις το ποτήρι το γεμάτο και θα αδειάζεις το μισό στο άδειο. Μισό και μισό θα μου λες.. Θα μου δίνεις το χέρι σου να κρατάω και θα φεύγουμε.

Θα κάνουμε βόλτες ατελείωτες, μακρινές με το αμάξι ή πάνω στη μηχανή και τα κορμιά μας θα είναι ένα, θα σε κρατάω αγκαλιά να μη σε χάσω, μία σκιά θα δείχνει ο δρόμος. Θα είμαστε ένα.. Σε βουνό ή θάλασσα με ήλιο ή ξαστεριά. Και εγώ θα γκρινιάζω δήθεν πιάστηκα, νάζια θα κάνω, μία ακόμη φορά να με προσέξεις και εσύ θα γελάς, θα μου χαϊδεύεις τα μαλλιά ,θα με τραβάς να προχωρήσουμε με τα πόδια.

Θα καθόμαστε αγκαλιά, θα στρώνεις στην άμμο το μπουφάν σου για να μην λερωθώ. Θα κάθεσαι πρώτος και θα ανοίγεις την αγκαλιά σου να χωθώ μέσα εκεί και θα 'μαστε ένα.

Εγώ θα φιλώ τα χέρια σου που με τυλίγουν και εσύ θα μυρίζεις τα μαλλιά μου. Θα με φιλάς γλυκά πίσω από το αφτί. Και θα φιλιόμαστε για ώρες μέχρι που η υγρασία θα διαπερνά το μπουφάν και θα βρέχουμε τα ρούχα μας. Θα σηκώνομαι και θα σου δείχνω πειραχτικά πως κατάντησα και θα σηκώνεσαι γελώντας και θα φιλιόμαστε για ώρες.

Ταξίδι θα πηγαίνουμε σε θάλασσα. Και πάνω στη μηχανή θα μου λες σήκω όρθια. Και θα νοιώθω ένα με τον άνεμο και θα ξανακάθομαι θα σ' αγκαλιάζω σφιχτά και θα σ' αγαπώ, θα σ' αγαπώ, θα σ' αγαπώ.

Ταινίες θα βλέπουμε αγκαλιά που και που ανάσες θα παίρνω πιο βαθιές έτσι για να σε σκουντήξω λίγο να ανησυχήσεις και θα με σφίγγεις πιο σφιχτά στην αγκαλιά σου, θα με σκεπάζεις θα με κρατάς πιο δυνατά για να μη με χάσεις. Θα κρατάς το χέρι μου που και που θα το φέρνεις κοντά στα χείλη σου και θα το φιλάς. Και όταν θα σε κρατάω εγώ αγκαλιά θα μυρίζω τα μαλλιά σου, τα ρούχα σου , το κορμάκι σου και θα χαμογελάω σαν χαζή χωρίς λόγο, δεν θα παρακολουθώ ούτε δευτερόλεπτο από την ταινία γιατί θα σκέφτομαι μονάχα εσένα. Και εσύ θα μου εξηγείς , θα μου μιλάς για το πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι ο Al Patsino και πως το "άρωμα γυναίκας" είναι από τις καλύτερες ταινίες του και εκείνο το τανγκο.. Αχ πόσο θα 'θελες να χορέψεις ένα τανγκό.. και θα σου λέω πως εγώ θα σου μάθω να χορεύεις. Και θα με κοιτάς και τα μάτια σου θα γυαλίζουν από χαρά. Εγώ θα σου μάθω.. γιατί εσύ με έμαθες να αγαπώ.

Στιγμές έζησα.. και άλλες τέτοιες θέλω να ζήσω..

Αυτό μου λείπει γι' αυτό γκρινιάζω.. εκείνος μου λείπει..
Ας είναι όπου..
Ας είναι όπως..
[ Συνεχίζεται]

κοντά σε θάλασσα..

Ξεκινήσαμε ...

Διάθεση ανεβασμένη

Φτάσαμε..

Όμορφιά παντού..

Θάλασσα..

Ήλιος ...

δεν μπορούσαν τα μάτια να χορτάσουν την εικόνα

Άνοιξη...

Λουλούδια.. Χρώματα.. Μυρωδιές..

Επιστροφή το δειλινό...

Επιστροφή στην πόλη..

Ακόμα έχω τη γεύση από αλμύρα..

Υπομονή το καλοκαίρι έρχεται...

Η ζωή συνεχίζει το δικό της δρόμο

Και έτσι απλά σαν αποτέλεσμα μετά από τόσες βδομάδες προσμονής.

Και περιμένωντας μια λέξη, μια ακόμα ένδειξη από μέσα , από το Εγώ της.

Ήρθε η ώρα που άνοιξε τα μάτια της και είπε, «είμαι καλά..».

Σηκώθηκε όρθια, μέτρησε τις απώλειες και κοίταξε καλά το τώρα.

Πήρε την ανάσα της υπομονής και του κουράγιου και κίνησε να διορθώσει,

κίνησε να προλάβει όσα άφησε να φύγουν..

Βγήκε έξω.

Κοίταξε ψηλά τον ουρανό.

Πο, πο τι ήλιος είναι αυτός σήμερα, σκέφτηκε, πλημμυρίζει ζωή.

«Δωσ' μου ήλιε λίγη ζωή και μένα» είπε ψιθυριστά, «Γιατί την δική μου την άφησα να μαραζώσει», λόγια πικρά τελείωσαν την φράση της.

Κοίταξε το αμαξάκι της.. φρεσκοπλυμμένο..

Ή κάνουμε μία αρχή ή δεν κάνουμε, χαμογέλασε.

Μπήκε, χάιδεψε το τιμόνι του, έβαλε μουσικούλα και ξεκίνησε.

Έφτασε στο γραφείο πιο νωρίς από ποτέ. Η πρόοδος ήταν αισθητή.

Άνοιξε τα παράθυρα να μπει ο φίλος της ο ήλιος μέσα.

Έφτιαξε τον γαλλικό της.. ελαφρύς και γλυκός..

και ρίχτηκε με ένα χαμόγελο στη δουλειά..

Τώρα που το σκέφτομαι..

Τώρα που το σκέφτομαι λέω
καλύτερα που τ’ όνειρο δεν
επεκτάθηκε
κι ευτυχώς που να σε αναλώσω
δεν πρόλαβα.
Έτσι θα θυμάμαι πάντα με
χαμόγελο
τα σκόρπια ρούχα
και τις μπότες
καταμεσής στο πάτωμα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Βράδυ Παρασκευής είπα να περάσω λίγο και από δω.. πριν με τραβήξει η νύχτα στα δικά της μονοπάτια.. Η διάθεση μυστήρια απόψε.. η μηχανή αναμμένη πρέπει να φύγω..

Καλή σου νύχτα

Η αγάπη πεθαίνει;;

@θα αρχίσω με ένα παράδειγμα και μετά θα αναλύσω αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.. Μάλλον θα γράψω κάτι από το ημερολόγιο μου.. (Είχα σταματήσει να γράφω.. και ένα σοβαρό γεγόνος με ώθησε ξανά να αρχίσω πάλι το γνωστό ημερολόγιο..)

«Ήρθε ο καιρός να εξωτερικεύσω τι νοιώθω...

Τώρα που ο σκοπός της ζωής μου έφτασε στο τέλος

Μόνο εσύ θα ξέρεις τι νοιώθω, κανείς άλλος

Και ξέρεις γιατί; Γιατί ντρέπομαι , ντρέπομαι γιατί μετά από όσα μου έκανε τον

αγαπάω ακόμα..

Τι απίστευτο όνομα που είχε, όταν το πρόφερα γέμιζε το στόμα μου. Ήθελα να το λέω εκατομμύρια φορές για να γεμίσω από κείνον μήπως και χορτάσει η ψυχή μου. Μήπως και με ακούσει να τον αγαπώ..

Και τα μάτια του, το πρόσωπο του, τι όμορφο πρόσωπο που είχε, μια φωτογραφία κοίταγα και έλεγα πως όποιος είναι κοντά του τέτοια ώρα πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένος, πρέπει να ομορφαίνει η ζωή του έχοντας δίπλα του έναν τέτοιο άγγελο. Ευτυχισμένη αυτή η μάνα που έχει ένα τέτοιο παιδί. Ευτυχισμένη αυτή η γυναίκα που θα σταθεί δίπλα του..

Και αυτή η συμπεριφορά του σαν μικρού παιδιού πονεμένου, που έψαχνε αγάπη, είχε ανάγκη μια αγκαλιά.. Τον αγαπούσα Θεέ μου πάρα πολύ και ακόμα τον αγαπώ. Θα έδινα και τη ζωή μου γι' αυτόν στο ορκίζομαι. Οποιαδήποτε στιγμή και αν χρειαζότανε, χωρίς να μου το ζητήσει μόνο για να είναι καλά.. μόνο για κείνον

Ένας χρόνος πέρασε και όλη η ζωή μου μαζί του μοιάζει με παραμύθι ανεξιχνίαστο , με ένα παραμύθι με πολλά εμπόδια και έλεγα και ξανάλεγα κάνε κουράγιο ψυχή μου θα περάσει και αυτός κάποτε θα καταλάβει.

Και ο χρόνος πέρναγε και κείνος ξαναγυρνούσε και έλεγα μ' αγαπάει δεν μπορεί. Μ' αγαπάει και η αγάπη του για μένα δεν τον αφήνει να φύγει. Με έχει ανάγκη με ζητάει η ψυχούλα του.

Και όλα σκοτείνιαζαν συνέχεια.. και εγώ με τη λάμψη της καρδιάς μου του έδινα φως να 'χει να βλέπει να μη φοβάται, για να πάει μπροστά και σαν θα γυρίσει να κοιτάξει πίσω να δει ότι κάποιος υπάρχει που θα τον προσέχει.

Και έδινα χρώματα στη ζωή, έβαφα την μοναξιά μου να μην την βλέπει, να χαμογελάει να μην νοιώθει τύψεις. Του χάριζα χαρά, στοργή χωρίς να ζητάω τίποτα. Ήμουν εκεί. Πάντα εκεί και το ήξερε όποτε και αν το χρειαζόταν....

....

Θα μου περάσει μου λένε όλοι

Θα μου περάσει;; Ρωτάω εγώ

Δεν άξιζε μου λένε όλοι

Δεν άξιζε;; Ρωτάω εγώ

Ψάχνω να βρω τις απαντήσεις»

Αυτά είχα γράψει πριν 8 μήνες όταν έδωσα τέλος σε ένα μαρτύριο ψυχής.. Δεν έπαψα να νοιώθω επειδή έδωσα τέλος.. έβαλα στη ζωή μου την λέξη αξιοπρέπεια μονάχα.. Επειδή αυτή η ιστορία ήτανε πολύ πικρή για μένα, έπρεπε να την περάσω μόνη μου. Με συντροφιά ένα τετράδιο για να μην πνίγομαι τα βράδια.. Πέρασε ο καιρός, πέρασαν οι μήνες έκανα μια καινούργια σχέση, μια σύντομη σχέση. Δεν θα συγκρίνω το πως πέρασα με την καινούργια μου σχέση, γιατί πέρασα πολύ όμορφα! Απλά είχα ένα αγκάθι στην καρδιά που με ταλαιπωρούσε..δεν με άφηνε να ανοιχτώ.. με πόναγε ακόμα..΄

Ο άνθρωπος που γράφω στο ημερολόγιο μου συμπτωματικά γύρισε την μέρα που έβαλα τέλος στην άλλη σχέση.

Τώρα θα ταίριαζε να πω.. ότι ξαναβρήκαμε και οι δυο αυτό που ψάχναμε και ζούμε μαζί κάπου στην Αθήνα ευτυχισμένοι..

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.. γύρισε μέσα στη δειλία του, με σκοπό να βρει αυτό που θέλει χωρίς και να το ζητήσει. Με την πρόφαση ότι πέρασε να πει ένα "γεια".. και άλλα ανούσια, σαχλά χωρίς να προφέρει τι είναι αυτό που ζητάει..

Δεν με νοιάζει :) αυτός μάλλον θα βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα από μένα, αφού δεν έμαθε να κερδίζει κάτι με την αξία του..

Με νοιάζει αυτό που συμβαίνει σε μένα όμως.. Που πήγε όλη αυτή η αγάπη που είχα για κείνον.. Τα λόγια που γράφτηκαν παραπάνω είναι αληθινά. Έλεγα το όνομα του χιλιάδες φορές χωρίς λόγο, απλά για να το ακούω, μύριζα το άρωμά του, είχα τόσο ανεπτυγμένα αισθήματα γι' αυτόν που αισθανόμουν όταν δεν ήταν καλά, ένοιωθα την ώρα που θα με πάρει τηλ. , την ώρα που θα μου στείλει ένα μήνυμα. Τις τελευταίες μέρες όταν τον κράταγα αγκαλιά το προαισθανόμουν ότι θα τελείωνε, ότι δεν θα άντεχα άλλο. Θυμάμαι τον κράταγα στην αγκαλιά μου και κείνος κοιμόταν ήσυχος, μου έσφιγγε τα χέρια για να μην φύγω. Φοβόμουν να αναπνεύσω έντονα μην τυχόν και τον ξυπνήσω, μύριζα τα μαλλιά του και σκεφτόμουν "κάνε θεέ μου να θυμάμαι αυτά τα δευτερόλεπτα για πάντα.. μέσα στην ανάσα μου να υπάρχει.

Όμως πληγώθηκα. Και έπρεπε να συνεχίσω.

Κάποτε έψαχνα ένα πυθάρι να ρίξω μέσα όλα τα συναισθήματα μου και να ξεκινήσω από την αρχή.. Κάποια φορά λένε ανοίγουν οι ουρανοί.. και μας ακούνε.. μόνο που εμένα ως τώρα με ακούνε στα άσχημα..

Όντως κάπου τα άδειασα γιατί δεν τα έχω πια μαζί μου. Είναι μέρες που συνομιλώ με τον εαυτό μου έντονα και τον ρωτάω.. Μήπως δεν τον αγάπησα πραγματικά; Και αν δεν ήταν αγάπη όλο αυτό τότε τι ήταν; Χαζομάρα.. Και αν τον αγάπησα η αγάπη πεθαίνει; Που πήγε όλη αυτή η αγάπη; Πάει χάθηκε; Μάλλον θα συνομιλούσα δυνατά και με άκουσε η μητέρα μου "δεν έχεις αγαπήσει πραγματικά μου είπε , όταν θα έρθει θα το καταλάβεις.." και αν δεν ξαναγαπήσω; Μπορεί στο σήμερα να τα έχω όλα, αλλά δεν νοιώθω πλήρης στην καρδιά μου.. Και τα τελευταία αισθήματα μάλλον μετανάστευσαν.. Αν περάσει η αγάπη από μπροστά μου και εγώ έχω τα μάτια χαμηλά κοιτώντας την γη.. εκεί από όπου ξεκίνησα.. και δεν την δω..

Αν η ευκαιρία να αγαπήσω ήταν εκείνος και εγώ την έχασα;;

Και ο πιο μεγάλος φόβος μου αν μάθω να ξε-αγαπώ.. πως θα μάθω να αγαπώ για πάντα;;