Κυριακή μέρα απολογισμού ή απλά χαλάρωσης

Όλη η βδομάδα κινήθηκε με υπερβολικούς ρυθμούς. Εδώ και λίγες μέρες έχω γίνει ασκούμενη και αντί να χαίρομαι 100% -υποφέρω. Δουλεύω 10ωρα σηκώνομαι από τις 6 το πρωί και ότι κ να κάνω το βράδυ πρέπει να κοιμηθώ γύρω στις δύο το αργότερο. Ποτέ δεν είχα στενό μου φίλο το ρολόι, και εδώ και μια βδομάδα μου έχει γίνει στενός κορσές..

Τεσ-πα όλα καλά είναι.. έτσι μου λένε τουλάχιστον. Παλεύω για μια δουλειά που την ήθελα πάντα, αν και μου κατατρώει την ψυχική ηρεμία μεθαύριο αν τα καταφέρω θα έχω ήσυχο το κεφάλι μου και θα μπορώ να κάνω οικογένεια κάτι που είναι ο προορισμός κάθε ανθρώπου μετά από καιρό.
Δουλεύω και Σάββατα.. άρα και οι βόλτες οι ρομαντικές την Παρασκευή το βράδυ έχουν και αυτές λιγοστέψει..

Χθες το τηλ δεν σταμάτησε να χτυπάει. Από το πρωί ξεκίνησε για ένα ζέσταμα απλό, το μεσημέρι -που ήθελα να διαβάσω κάτι ευχάριστο και μετά να πάω στο γκαράζ να παίξω με τη μηχανή -ήταν σε έξαρση, και συνέχισε την ίδια διαδρομή το βράδυ. Με μια Ε. να ανοιγοκλείνει το πορτάκι του κινητού να λέει στο συνομιλητή της όλη της ώρα «με συγχωρείς μισό λεπτό» και μετά «παρακαλώ;;» και να αρχίζει μια συζήτηση για διάφορα πράγματα, όπως «τι θα κάνεις το βράδυ», «με ποιους έχεις κανονίσει», «Ε. δεν είμαι καλά..», «να έρθω να σε πάρω να πάμε μια βόλτα;»
Και ο συνομιλητής μου να χάνεται, να μην τον νοιάζει που δεν τον έχω αφήσει να αρθρώσει λέξη και όλη την ώρα κανονίζω, αλλά να τρελαίνεται που τον φτύνω και να χαζοχαμογελάει.
Αλήθεια γιατί οι άντρες κολλάνε τόσο πολύ με το φτύσιμο? Είτε αυτό γίνεται ηθελημένα είτε αθέλητα ?? Τώρα θα μου πεις ότι δεν είναι όλοι το ίδιο , αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό βρίσκεται μέσα σε αυτό το καζάνι. Έτσι ώστε όταν θα έρθει η ώρα που θα σου αρέσει κάποιος να μην τολμάς να του δείξεις λίγο προσοχή με το φόβο ότι θα ξενερώσει και να αρχίσεις να κάνεις το αντίθετο.. ΦΤΥΣΙΜΟ
Και στις γυναίκες συμβαίνει αυτό –θέλω να είμαι αντικειμενική- αλλά επειδή τώρα πια στον αιώνα που ζούμε και η κουτσή Μαρία με λίγο μεϊκ-απ και μία κοντή φούστα τραβάει βλέμματα πάνω της δεν μας πολύ νοιάζει.. Με αφορμή με αυτό το σκηνικό ρώτησα δυο τρεις φίλες αν τρελαίνονται για φτύσιμο από το σύντροφο τους και μου είπαν όλες ναι.. τους αρέσει να πασχίζουν για να κερδίσουν την προσοχή τους. Μαζοχισμός μου ακούγεται. Ποτέ δεν ήμουν έτσι.. προσοχή δόξα το Θεό από άντρες είχα πάντα.. λίγο η τρέλα που κουβαλάω λίγο το κάτι το προστατευτικό που τους βγάζω, λίγο το σοβαρό που πρέπει να δείχνω στη δουλειά όλο και κάτι θα υπάρχει κοντά μου να με πολιορκεί. Και τώρα που κάνω απολογισμό βλέπω ότι πάντα είχα κοντά μου πολύ όμορφους άντρες είτε για φίλους είτε για συνεργάτες είτε ακόμα και σε σχέσεις. Αλλά η βλακεία μου ή το προτέρημα (όπως το πάρει κανείς ) είναι ότι έχω κάνει πολύ λίγες σχέσεις στη ζωή μου. Σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου την έφαγα με έναν άνθρωπο που τώρα πια μετά από την αγάπη τον εκτιμάω αφάνταστα. Μετά από αυτή τη σχέση πίστευα ότι θα έπρεπε να βρω έναν άνθρωπο «κούκλο» τουλάχιστον στα μάτια μου για να ερωτευτώ.. κι όμως δεν είναι έτσι. Η ομορφιά είναι υποκειμενική και συνήθως είναι η ψυχική ομορφιά που σε τραβάει στον άλλον. Και αυτό μου το δίδαξε η μικρή μου πείρα σε αυτούς.. (Έλα μη γελάτε)
Τους άλλους δυο ανθρώπους που είχα στη ζωή μου ως τώρα τους εκτίμησα πρώτα από όλα σαν ανθρώπους, για τον τρόπο που ζούσαν και που πάλευαν για τη ζωή τους και μετά για τον τρόπο που μου φέρθηκαν. Έχω πάρει μια δόση από το παραμύθι που ήθελα να ζήσω πάντα, και τώρα ξέρω πως είναι αυτό.. Και πιστέψτε με υπάρχει πολύ χρυσόσκονη σε αυτή τη ζωή .. Στο χέρι μας είναι..

Με αυτά και μ’ αυτά κοιτάω δεξιά μου τον καημένο τον Νες που κρύωσε.. Ξεχάστηκα και δεν ήπια το πρωινό καφεδάκι μου. Κρίμα πρέπει να φτιάξω πάλι καινούργιο. Ήρθε και η φίλη μου η Ν. να κάτσουμε και περιμένουμε την κομμώτρια να μου βάψει τα μαλλιά..

5 τιι?? too

Ήρθε και η σειρά μου να γράψω πέντε πραγματάκια για τον εαυτό μου, μετά από πάσα του φίλου brokenlink. *

Χμμμμ ας αρχίσουμε:

1. Λατρεύω πολύ τις μηχανές. Σούζες ακόμα δεν κάνω μη φοβάστε. Είμαι πιλοτάκι!!
Δεν ξέρω από που προϋπήρχε αυτό το μικρόβιο στο αίμα μου (πιθανότητα κληρονομικά από τον πατέρα μου αν και εκείνος δεν το παραδέχεται..)αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ένοιωθα διαφορετικά πάνω σε μία μηχανή. Ένοιωθα ελεύθερη, κυρίαρχη του τώρα και του εαυτού μου, και πάνω από όλα λατρεύω αυτή την αίσθηση του αέρα που συνδέεται με τη μηχανή. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω όπως ακριβώς του αρμόζει, αλλά πίστεψτε με δεν θα άλλαζα αυτή την αίσθηση αισιοδοξίας, ευφορίας που μου δίνει η μηχανή με τίποτα.

2. Σαν άνθρωπος είμαι πολύ ναζιάρα και παραπονιάρα. Η μητέρα μου με φωνάζει "γατί", (κάτι θα ξέρει). Ξέρω να ξεσηκώνω και να τραβάω την προσοχή του άλλου με τον δικό μου χαρακτηριστικό τρόπο.. Ζητάω την προσοχή του άλλου, την φροντίδα του, όπως και παραπονιέμαι όταν δεν τα έχω, και θυμώνω. Ο πρώτος άνθρωπος που θύμωσα μαζί του ήταν ο γυναικολόγος της μητέρας μου που με έβγαλε στον κόσμο με το ζόρι, καθώς εγώ είχα σφηνωθεί στην κοιλιά της και δεν ήθελα με τίποτα να βγω.. Του το χρωστάω.. αν τον δείτε να του το πείτε.

3. Λατρεύω τον χορό, την ποίηση, την τέχνη, την φωτογραφία. Σε όλα αυτά συμμετέχω, είτε ενεργά είτε ως θεατής. Πειραματίζομαι συνέχεια με το τι θέλω και το τι μπορώ να καταφέρω. Λατρεύω το διάβασμα, και πάντα θα βρεις μέσα στην τσάντα μου και ένα βιβλίο (μπορεί και δυο, τώρα τελευταία το έχω παρακάνει).

4.Είμαι άνθρωπος που καταθέτει σε κάθε σχέση του (φιλική, ερωτική, επαγγελματική) πάνω από όλα ψυχή. Και σαν αποτέλεσμα πληγώνομαι συχνά. Τίποτα δεν παίρνω στη ζωή μου στα αστεία και ζητάω τουλάχιστον να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο σε μένα. Κάτι που είναι λίγο απίθανο στις μέρες μας. Δίνω πάντα περισσότερα από όσα μου δίνουν και στο τέλος αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο. Μα πάλι από την αρχή το ίδιο λάθος κάνω..και τις ίδιες ερωτήσεις στον εαυτό μου. Ένας φαύλος κύκλος!

5.Και πιο σημαντικό για όλα στη ζωή μου. ΛΑΤΡΕΥΩ την οικογενειά μου. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε ή αν σας φαίνεται υπερβολικό. Αλλά μπροστά στην δική τους ευτυχία μπορώ να θυσιάσω τα πάντα. Έχω έναν πατέρα πολύ επιρρεπή στα ατυχήματα, μία μητέρα όπου όλες οι μανάδες του κόσμου δεν μπορούν να την φτάσουν (έχει γενέθλια σήμερα: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ) και δυο μικρότερες αδερφές.

Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μπορεί να κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ξανανοιξω να μην υπάρχουν. Και πασχίζω πάντα κάθε λεπτό μου κοντά τους να τους δείχνω με όλη την ένταση που έχει η ψυχή μου πόσο τους αγαπώ. Θα ήθελα και στη σχέση μου να είμαι έτσι, αλλά όπως λένε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή.. Και έτσι ακόμα περιμένω..

ΥΓ. Ζ. είναι η σειρά σου για την πάσα. Περιμένω!

Σήμερα έχει γενέθλια ένα πολύ γλυκό φιλαράκι που μπήκε στη ζωή μου τους εδώ και λίγο διάστημα και ευελπιστώ να μείνει πολύ καιροοοοοοοοοοοοο!!!

Κοριτσάκι μου να τα εκατοστήσεις!!!!!! Να τα χιλιάσειςςςςς!!!! Και πάντα να χαμογελάς, είναι ένα από τα στοιχεία που έχεις πάνω σου και κάνεις τους άλλους να κολλάνε!! Ξέρεις εσύ!!

Κοριτσάκι μου γλυκό, σε εσένα που διαβάζεις τώρα αυτό το post όλο νάζι....

θέλω να σου πω ότι:

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ..

Εικόνα έκτη..

Ένα μονάχα ονειρεύτηκα από τη μέρα που η θάλασσα με έριξε στη στεριά. Να ‘χα φτερά να πέταγα! Ήταν κι εκείνα τα γλαρόπουλα, που άλλο δεν είχαν κατά νου, παρά μόνο να ανοιγοκλείνουν με χίλιους κι άλλους τόσους τρόπους τα φτερά τους. Να πηγαίνουν και να ‘ρχονται. Να κόβουν στα δυο τα σύννεφα και σ’ άλλα δυο τον αφρό. Να βυθίζονται μια στο γαλάζιο τ’ ουρανού και μια στης θάλασσας.

Στ’ ουρανού!
Στης θάλασσας!
Στ’ ουρανού!
Στης θάλασσας!

Να πηγαίνουν και να φέρνουν μυστικά σ’ εκείνον και σ’ εκείνη. Βουτούσαν τα ακροφτέρουγα στο κόκκινο της Δύσης, στο χρυσαφί και στο μαβί. Μετά την βροχή τίναζαν τα φτερά τους και ντύνονταν το ουράνιο τόξο. Πήγαιναν κι έρχονταν σε ταξίδι αέναο, κι εγώ τα ζήλευα να κρύβονται πότε στα σύννεφα και πότε στην αφροσκέπαστη αγκαλιά της θάλασσας.
Μετρούσα τις βουτιές, τις μοίρες κλήσης, την ταχύτητα, την ένταση του ήχου που άφηναν πίσω στο πέταγμά τους. Θυμάμαι πόσο τρόμαξα την πρώτη φορά που είδα τις σκιές τους να πέφτουν με δύναμη στα βράχια. Και πάλι να σηκώνονται ψηλά αλώβητες, πεισματικά πιστές στα είδωλα τους.
Τα βράδια που ολομόναχο μετρούσα τα αστέρια κι ακολουθούσε η ματιά μου τους αποστάτες να γλιστρούν στη γη, ψιθύριζα πάντα την ίδια ευχή: «Να πέταγα έστω για μια φορά!» Λένε πως κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί, και ότι κι αν πεις πραγματοποιείται. Δεν ξέρω πότε, πως και γιατί συμβαίνει αυτό, μα συμβαίνει. Να όπως εκείνο το ξημέρωμα Σαββάτου στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας. Ήμουνα γαντζωμένο στο τιμόνι μιας μηχανής που βάλθηκε λες να ξεπεράσει τον άνεμο. Και τον ξεπέρασε! Μαζί της κι εγώ. Γαντζωμένο μ’ ένα λεπτό κορδόνι στην άκρη του τιμονιού ένιωθα να πετώ. Και τότε ακούστηκε εκείνος ο θόρυβος που μου ‘κοψε την ανάσα. Μαζί της κόπηκε κι εκείνη η κλωστή. Με μιας βρέθηκα να στροβιλίζομαι ψηλά. Θυμήθηκα τα κόλπα των πουλιών και βάλθηκα να δοκιμάζω τεχνικές και πετάγματα. Τόσες μοίρες δεξιά, μία πάνω, τώρα αριστερά… Έψαξα για τα γλαρόπουλα. Είχαν αποτραβηχτεί κι έμοιαζαν να κοιτούν εκεί που εγώ δεν ήμουν. Ύστερα αναζήτησα την σκιά μου. Την είδα να κάνει κύκλους πάνω στην άσφαλτο κι ούτε που νοιαζόταν για μένα.

(Απόσπασμα...)

Τη νύχτα που ζήλεψε το φεγγάρι

Στα όνειρα των ανθρώπων που γαντζώθηκαν στην ουρά του τελευταίου για απόψε αστεριού. Κι όσα δεν πρόλαβαν, πιάστηκαν στην παγίδα της Μέρας. Μερικά κρύφτηκαν μέσα στα μαξιλάρια, με την ελπίδα να συναντηθούν με τους ανθρώπους ξανά στα μονοπάτια του ύπνου...
Ο Πέτρος πάνω στη μηχανή ξεχνούσε την ηλικία του. Ήταν ένα παιδί. Μόνο αυτό ήξερε. Έγερνε το κορμί του δεξιά και αριστερά και τρελαινόταν όταν ο δρόμος είχε στροφές, στροφές, στροφές…

Η μηχανή έγερνε τόσο που το γόνατο του ποδιού ένιωθε την ανάσα της γης.
-Να ήταν τώρα εδώ μαζί μου! Αναστενάζει, νιώθοντας την ελαφράδα της μηχανής και το κενό πίσω του. Μα μεγαλύτερο είναι το κενό που νιώθει μέσα του.
Ο μπροστινός τροχός βυθίστηκε στην άμμο. Η παραλία έρημη. Στον ορίζοντα το σούρουπο ετοιμαζόταν να φορέσει στη μέρα ένα μοβ χρυσαφί σάρι. Ο Πέτρος ξέχασε για λίγο τη φωνή του, καθώς τυλίχτηκε στα μοβ χρώματα. Δεν τράβηξε το ποδαράκι. Έγειρε την μηχανή απαλά και άφησε να ακουμπήσει το σώμα της στη ζεστή άμμο.

(Απόσπασμα...)

Μπλε Φεγγάρια

Μπλε φεγγάρια εσείς που με είδατε να στέκομαι μονάχη χωρίς όνειρο στην καρδιά,
χωρίς κάποιον να ψιθυρίζει «αγάπησε με», τώρα γίνατε χρυσά φεγγάρια, δεν είμαι

πια μόνη, χωρίς όνειρο και χωρίς αγάπη στην καρδιά…

Blue moon, you saw me standing alone

Without a dream in my heart,
without a love on my own

Blue moon, you know

just what I was there for

You heard me saying a prayer for

Someone I really could care for

And then suddenly appeared before me,

the only one my arms could ever hold

I heard somebody whisper «please adore me»

But when I looked, that moon had turned to gold- oh oh oh

Blue moon, nom I’ m no longer alone,

Without a dream in my heart,

without a love on my own.

Without a love on my own.